του Βαγγέλη Καργούδη
Αξίζει, σίγουρα, όλο το σεβασμό μας, κάθε δημόσια διατυπωμένη προσπάθεια να αναδειχτούν τα κύρια επίδικα των επικείμενων εκλογών.
Από το πώς, δηλαδή, με ποιές αποφάσεις, με ποιούς φόβους (κυρίως) αλλά και ποιές ελπίδες, θα βρεθεί ο καθένας μας μόνος, μπροστά στην κάλπη και πίσω από το παραβάν, εκείνο το πρωϊνό της 6ης του επόμενου μήνα (14+5 μέρες, έμειναν πλέον, θυμίζω), μέχρι το να εντοπιστούν και να περιγραφούν οι καίριες διχοτομίες που θα διατρέξουν μοιραία την -άλλωστε συντομότατη- προεκλογική περίοδο.
Όσο όμως περνούν οι μέρες, και εμπεδώνεται η φόρμα, το στυλ, αλλά και πάνω-κάτω το περιεχόμενο του δημόσιου λόγου που θα κυριαρχήσει στις μέρες που μένουν, τόσο γιγαντώνεται εντός μου και θεριεύει ο φόβος, πως «πάει, τώρα πια, την κάτσαμε τη βάρκα...».
Προλαβαίνω:
Όοοχι, δεν συνέβη τίποτα αυτές τις μέρες της ζορισμένης αργίας, που να ανατρέπει πράγματα, που να αλλάζει δραματικά συσχετισμούς κρίσιμους , και που να διέφυγε από την προσοχή όλων, πλην του υποφαινομένου.
Το πράγμα, είναι, φυσικά, απλούστερο, όπως απλοί, είναι, όταν γεννιούνται, όλοι οι φόβοι:
Οι μέρες περνάνε, και έχει ήδη αναδειχτεί, & διατυπωθεί, στην αδρή της τουλάχιστο μορφή, εκείνη η κρίσιμη διχοστασία, που θα απαιτήσει την οριστική τοποθέτηση του καθενός από μας στην κάλπη. Και θα βρει τις απαντήσεις μας, το βράδυ της 6ης του Μάη:
*Από τη μια μεριά, η Ευρώπη: σαν επιλογή ιστορικού, πολιτισμικού, γεωστρατηγικού πλαισίου μέσα στο οποίο η χώρα μας οφείλει να αναζητήσει την ύπαρξη και την ιστορική της συνέχεια.
*Κι' από την άλλη, μια πορεία για τη χώρα μας, απαλλαγμένη -ισχυρίζονται όσοι το εισηγούνται- για μια μεγάλη χρονική - ιστορική περίοδο, από τις κρίσιμες εκείνες δεσμεύσεις που συνεπάγεται η ένταξή της σε ένα ευρύτερο διεθνές υποσύνολο. Γιατί απλά, έτσι που βρεθήκαμε με την πλάτη στον τοίχο, -λένε οι Ευρωσκεπτικιστές- τη χρειαζόμαστε αυτήν την αναπνοή του μοναχικού παίκτη, που έχει (ή νομίζει, ή αυταπατάται, πιο σωστά, πως έχει) όλες τις επιλογές ανοιχτές μπροστά του.
Και, μέχρι εδώ, όσο κι αν τα μεγέθη τρομάζουν, τα ίδια ή ο ίσκιος τους αδιάφορο, τα πράγματα είναι, θα έλεγε κανείς, βατά. Ομαλά.
Αν όμως η επιλογή της Ευρώπης προσδιορίζει, λογικά, και τα ερωτήματα που πρέπει να απαντήσουμε, πώς στο καλό γίνεται, και η δημόσια συζήτηση των ημερών, δείχνει όλο και πιο πολύ, να αφήνει στην άκρη «τα ευρωπαϊκά»; Και να αρθρώνεται γύρω από ζητήματα που συναρτώνται όλο και πιο πολύ με τη δική μας ιδιοτυπία, τα δικά μας «χούγια», πολιτικά και άλλα;
Στο Θεό σας, πού και πόση Ευρώπη υπάρχει στις κουβέντες των «ανά την επικράτεια καφενέδων», που σχετίζονται και ασχολούνται με ερωτήματα όπως:
-Αυτοδυναμία, ή συνεχείς εκλογές, μέχρι να «κάτσει» στον δημοσκοπικά (και μόνο, και μάλιστα με όλο και πιο αβέβαιο και λυμφατικό, το αριθμητικό περιθώριο της διαφοράς του από τους άλλους) προηγούμενο η καίρια επιδίωξή του;...
Ή,
-ποιό, άραγε, να είναι αυτό το τόσο καλά φυλαγμένο μυστικό της «άλλης» πολιτικής, που επαγγέλλονται σαν άμεση, τάχαμου, επιταγή της συγκυρίας, όχι λίγα σχήματα, και αριστερόμορφα, αλλά επίσης και δεξιόσχημα, και γιατί δεν αφήνουν και κανέναν άλλον, να υποπτευθεί, έστω, κάτι από το περιεχόμενό της; Αυτής της «άλλης» πολιτικής, που από τη μια εξασφαλίζει -λένε- χωρίς τυχοδιωκτικά ρίσκα την Ευρωπαϊκή μας προοπτική, χωρίς από την άλλη να πειθαρχεί αναγκαστικά σε όσα τουλάχιστο μέχρι τη στιγμή αυτή συμφωνήθηκαν ανάμεσα στη χώρα μας και τους δανειστές της;...
Ή,
-μπορεί, κατά τη Συνταγματική-Δημοκρατική έννομη τάξη, ή, ακόμα και κατά το Δημοκρατικό έθος, να διεκδικεί την ψήφο των πολιτών, ένα πολιτικό σχήμα του οποίου ο σεβασμός στο Σύνταγμα, τεκμαίρεται μόνο από τη δική του ρητή διαβεβαίωση, ενώ, σαφώς «περί άλλα μαρτυρούν», το πολιτικό του παρελθόν, καθαρά εκτός κοινοβουλευτικού τόξου, αλλά και το ήθος που δηλώνει η μακρόχρονή του παρουσία και η καθημερινή του δράση, μέχρι πριν από μερικούς μόλις μήνες;
Ένα ερώτημα δηλαδή, που άλλες ευρωπαϊκές χώρες, το αντιμετώπισαν εδώ και πολλά χρόνια, έδωσαν τη δική τους, η κάθε χώρα λύση, και στο οποίο εμείς, αντιδρούμε, λες και ζούμε τις πρώτες ιστορικές στιγμές, αμέσως μετά την ανακάλυψη του τροχού.
Ή.....ή....ή κλπ κλπ.
Πώς γίνεται, από την άλλη, να μην μαθαίνουμε καν, έστω και στα δελτία, σαν τίτλους ειδήσεων, και κατά συνέπεια να ΜΗΝ μονοπωλούν την ατζέντα των δημόσιων συζητήσεών μας, όσα δραματικά εξελίσσονται αυτόν τον καιρό, αυτές τις μέρες πιο σωστά, σε ζητήματα που θα επηρεάσουν άμεσα τους προσεχείς προσανατολισμούς της Γηραιάς μας Ηπείρου και των οικονομικών της θεσμικών εργαλείων (όρα ΕκΤ, ας πούμε), και άρα θα επηρεάσουν ακόμα πιο άμεσα το μέλλον χωρών, που σαν τη δική μας είναι οι πιο εκτεθειμένες στις θύελλες της κρίσης;
*Είναι λογικό, λόγου χάριν, να μην παρακολουθούμε βήμα-βήμα (αφού άμεσα μας αφορά) την τιτάνια δημόσια αντιπαράθεση Ολάν-Σαρκοζί, όταν σε 5 μόλις μέρες (Κυριακή, 22/4) ανοίγουν οι κάλπες του α'γύρου των γαλλικών προεδρικών εκλογών;
Και όταν, ο Σοσιαλιστής υποψήφιος πρώτος, και στη συνέχεια, μόλις προχθές, και ο Γάλλος πρόεδρος, (την ανάγκη φιλοτιμία ποιούμενος), έθεσαν πλέον με τον πιο ευθύ τρόπο, θέμα ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ της ΕκΤ, συμφωνώντας για την ανάγκη η ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να παίξει πλέον (όπως ΟΛΕΣ οι κεντρικές Τράπεζες) και το ρόλο της σαν εργαλείο Αναπτυξιακό, και όχι μόνο σαν φρούριο αποτροπής πληθωριστικών πιέσεων....
*Δεν θεωρούμε, μήπως, άξιο να απασχολήσει και τις δικές μας συζητήσεις για το νόημα των επικείμενων πολιτικών αναμετρήσεων, το γεγονός ότι ο Γάλλος πρόεδρος, μιλώντας για τις επικείμενες ευρωπαϊκές εκλογικές αναμετρήσεις, τις χαρακτήρισε -παρακαλώ- «μάχες για την επιβίωση του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού»; Ή το ότι, επιβεβαιώνοντας, προφανώς, τη δραματική σημασία, κατά τη δική του άποψη, αυτών των γαλλικών εκλογών, εγκαινίασε ο ίδιος ο κ. Σαρκοζί έναν πρωτοφανή κύκλο κτυπημάτων κάτω από τη ζώνη, μιλώντας για «βέβαιη μαζική επίθεση των αγορών» στη Γαλλία, σε περίπτωση εκλογής του Σοσιαλιστή αντιπάλου του;
*Και αν όχι κάποιο κόμμα, (εκλογές άλλωστε έχουν, νοιώθεται η στάση τους) άκουσε κανείς να μίλησε τόσες μέρες κάποιο ενημερωτικό μέσο, από τα έγκυρα, για τη σημασία που δίνουν όλα πλέον τα Γαλλικά σχήματα, στην στάση που θα κρατήσει μέχρι τη μέρα των εκλογών η MOODY'S, που μόνη πλέον αυτή από τους Διεθνείς Οίκους Αξιολόγησης επιμένει να κρατάει τα 3Α στην εκτίμησή της για τη γαλλική πιστοληπτική ικανότητα;
Στο τέλος-τέλος, τόσα τραβήξαμε, βρε αδερφέ, σαν μικρή & αδύναμη -όπως λέγαμε- χώρα, από τα επιθετικά «καπρίτσια» των διεθνών Οίκων Αξιολόγησης, δεν έχουμε την παραμικρή περιέργεια, να δούμε (και βέβαια, να καταλήξουμε και στα ανάλογα συμπεράσματα) πόσο άμεσα καταντήσαμε (γιατί, τό ότι περί κατάντιας, σίγουρα, πρόκειται, δεν νομίζω να αμφισβητείται) να επηρεάζονται από τα ίδια περίπου καπρίτσια» -όπως τότε τα θεωρούσαμε, επιμένω να θυμίζω- οι εκβάσεις εθνικών πολιτικών αναμετρήσεων, ακόμα και σε μια ευρωπαϊκή Μητρόπολη, στον ένα δηλαδή εκ των δύο εταίρων του ηγετικού Γαλλο-γερμανικού άξονα;
Έτσι, για την ιστορία μόνο, να σημειώσουμε εδώ, ότι
α) Η ίδια η MOODY'S, ανακοίνωσε στις 14 του Φλεβάρη, ότι «θέτει υπό παρακολούθηση την Γαλλική Οικονομία», κάτι που οι συντριπτικά περισσότεροι, θεώρησαν σαν ημιεπίσημη προαναγγελία επικείμενης υποβάθμισης. Και,
β) Χοντραίνοντας το παιγνίδι (και μάλλον, καταδιασκεδάζοντας), πρόσφατα, πάλι η ίδια Μ. διευκρίνισε ότι θα δημοσιοποιήσει τα αποτελέσματα των δικών της μελετών για την Γαλλική πιστοληπτική ικανότητα, (που όπως είπαμε οι πάντες σχεδόν περιμένουν ότι θα «τελειώνουν» και για λογαριασμό της Μ. πλέον με τα 3Α) στις 12 του Μάη, και, φυσικά, ανεξάρτητα -επιμένει η Μ.- από το ποιός θα έχει ήδη εκλεγεί.
Εκτός -επιμένουν με τη σειρά τους πολλοί αναλυτές-, κι αν η Μ. «το τραβήξει» λίγο ακόμα, και περιμένει να κάνει τις ανακοινώσεις της το φθινόπωρο.
Τότε που θα έχουν πλέον ανακοινωθεί τα (κατά πάσα...βεβαιότητα) περιοριστικά μέτρα που θα πάρει η νέα Γαλλική κυβέρνηση, με την κατάρτιση του Προϋπολογισμού. Μέτρα, που -κατά κάποιο τρόπο-, θα έχει.... προκαλέσει και η ίδια η Μ. μ' αυτή της την αναμονή.
Τί όμως να πρωτοαναφέρει κανείς, και τί να παραλείψει...
Από τα δυσοίωνα για το ίδιο το μέλλον της Ευρωπαϊκής οικονομικής κρίσης τριξίματα της κυβέρνησης Ραχόϊ στην Ισπανία, που προλαβαίνει και παίρνει κιόλας τη δημοσκοπική κατιούσα, σε αντίθεση με τα ισπανικά spreads των 10ετών (ώρα να τα μάθουν με τη σειρά τους και οι Ισπανοί) που «πετάνε» από ρεκόρ σε ρεκόρ, μέχρι τα μαντάτα για την κυβέρνηση Μόντι στους γείτονες Ιταλούς;
Μιας κυβέρνησης που δείχνει να κάμπτεται και αυτή πλέον, αφού όμως πρώτα επιστρατεύσει έναν ακόμα εκβιασμό παραίτησης, αν δεν περάσουν τα μέτρα περαιτέρω εργασιακής απορύθμισης που εισηγείται. Μαζί όμως με την Ιταλική κυβέρνηση, δείχνει να παρουσιάζει σημάδια κόπωσης και ο καλά δομημένος μύθος της, ως της πολιτικά βέλτιστης λύσης, με μια σύνθεση εξαιρετικά προσεγμένη, «αποκλειστικά εκ τεχνοκρατών». Μια σύνθεση δηλαδή, που, έτσι που εγώ τα καταλαβαίνω, σήμαινε κακά μαντάτα για τη Δημοκρατία.
..... "Είναι Δευτέρα, 16 του Απρίλη, δεύτερη Πασχαλιά. Απόγευμα περασμένο.
Ακούω στα δελτία και βλέπω σε κάποιες ιστοσελίδες για την επιστολή του Βαγγέλη του Βενιζέλου στον Μπαρόζο. Μια επιστολή για θέματα κρίσιμα:
της ανεργίας των νέων, της αναγκαίας για την επιβίωσή τους χρηματοδότησης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, των μπλοκαρισμένων μεγάλων έργων. Για τις ιδιωτικοποιήσεις & τα προγράμματα επενδύσεων που κολλάνε στην ευρωπαϊκή γραφειοκρατία και σε ζητήματα ερμηνείας του τί ακριβώς συνιστά «κρατική ενίσχυση» και τί όχι. Και για την μεγάλη ανάγκη να εκταμιευτούν «εμπροσθοβαρώς», τώρα, αν γίνεται, οι πόροι από το ΕΣΠΑ και τα Ευρωπαϊκά διαρθρωτικά Ταμεία.
Να και κάτι για την ανάπτυξη, μονολογώ, που να μην της επιφυλάσσει ρόλο πρωτόγονης μαγγανείας και να τη συναρτά ορθολογικά με αναφορές & μεγέθη ευρωπαϊκά.
Παρηγοριά στον άρρωστο, μήπως; αναρωτιέμαι αμέσως μετά.
Ή μήπως, κάποια μικρή δέσμη ακτίνων φωτός ελπιδοφόρου, που μακάρι να την ακολουθήσουν και άλλες, από αλλού...
Από παντού, όπως θα έπρεπε.