Η ηθοποιός Λένα Παπαληγούρα μιλά στον Αθήνα 984 και στη Νικολέτα Μακρή για το έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Η αυλή των θαυμάτων» που παρουσιάζεται στην κεντρική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, για την απαξίωση της πολιτικής και την ανάγκη συσπείρωσης για τη δημιουργία του καινούργιου.
Πόσο επίκαιρο είναι σήμερα το έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη; Όσα παρακολουθούμε ανήκουν στην Ελλάδα του σήμερα;
Για μένα το έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη αυτή τη στιγμή είναι πάρα πολύ επίκαιρο. Είναι εντυπωσιακό ότι γράφτηκε τη δεκαετία του ΄50 αλλά είναι λες και είναι γραμμένο σήμερα. Όταν μου έγινε η πρόταση από τον Γιάννη Κακλέα για να παίξω στην παράσταση και είπα να ξαναδιαβάσω το έργο, συνειδητοποίησα πόσο πολύ σύγχρονο είναι. Όταν αρχίσαμε και τις πρόβες με τους υπόλοιπους ηθοποιούς, καταλάβαμε γιατί ο σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει αυτό το έργο και να δώσει μια σημερινή ματιά στην προσέγγιση των χαρακτήρων. Νομίζω ότι το συγκεκριμένο έργο μιλάει πολύ για αυτό το χαρακτηριστικό που έχει ο Έλληνας, αυτό το ατίθασο, το «ανένταχτο», που από τη μία είναι ωραίο και από την άλλη πολύ τρομακτικό. Φυσικά και οι καταστάσεις που περιγράφει είναι πολύ σημερινές. Μπορεί να μην υπάρχει η γειτονιά όπως υπήρχε τότε αλλά πάνω-κάτω οι άνθρωποι αυτά τα προβλήματα αντιμετωπίζουν όταν βρίσκονται μαζί, έτσι περίπου είναι οι σχέσεις τους. Επίσης το θέμα της μετανάστευσης είναι πολύ επίκαιρο και συγκινητικό.
Πιστεύεις ότι σε ένα κλασικό έργο χωράνε καινοτομίες;
Πιστεύω ότι τον κόσμο τον συγκινεί το έργο και, ειδικά όταν έρχεται κάποιος να παρακολουθήσει θέατρο, δεν νομίζω ότι ασχολείται με το εάν ο σκηνοθέτης έχει καινοτομήσει και το αν αυτό που παρακολουθεί είναι πρωτοποριακό. Αν η παράσταση «πάρει» τον θεατή τον πήρε, αν δεν τον «πάρει» δεν τον πήρε. Ο κάθε σκηνοθέτης βρίσκει έναν τρόπο ώστε αυτή η παράσταση να μιλήσει πρώτα σε αυτόν, μετά στους ηθοποιούς και στους συνεργάτες του για να καταλήξει μετά να μιλήσει και στον κόσμο. Εμάς μας «μίλησε» πολύ αυτό το έργο λόγω της επικαιρότητας. Μάλιστα ακριβώς για αυτό το λόγο προέκυψε η ανάγκη του να μιλήσουμε για κάτι πιο σημερινό οπότε δεν μπορώ να πω αν ήταν σωστή η επιλογή του σκηνοθέτη να φέρει το έργο στο σήμερα. Θεωρώ όμως ότι ήταν αναγκαία επιλογή γιατί προέκυψε μέσα από τη δουλειά και από τη στιγμή που ο κόσμος ανταποκρίνεται και συγκινείται, είναι επιτυχία. Το πρώτο πράγμα που είπαμε όταν σκεφτήκαμε να κάνουμε το έργο πιο σημερινό ήταν οι χαρακτήρες που έπρεπε να γίνουν πιο σκληροί. Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης περιγράφει σκληρούς χαρακτήρες το '50 , σήμερα όμως για να καταλάβεις τη σκληρότητα στην οποία αναφερόταν τότε ο Καμπανέλλης, πρέπει να μιλήσεις τρεις φορές πιο σκληρά έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα.
Εσύ τι συναισθήματα εισπράττεις από τον κόσμο που βλέπει το έργο;
Ο κόσμος συγκινείται και αντιλαμβάνεται το πόσο σύγχρονη είναι η γραφή του Καμπανέλλη. Σίγουρα κάνει συνειρμούς και σκέφτεται τη σημερινή κατάσταση.
Ποιες δυσκολίες αντιμετώπισες δουλεύοντας τον ρόλο;
Ο ρόλος μου θεωρώ ότι είναι πολύ σκληρός, όπως και όλων των κοριτσιών, και όλοι οι χαρακτήρες είναι πολύ γνώριμοι. Αυτό από μόνο του είναι μια δυσκολία, δηλαδή ότι αναλαμβάνεις να υποδυθείς την κοπέλα που θα ήθελε έναν γάμο και μια καριέρα -γιατί μάλλον αυτά θα ήθελε η Ντόρα- δηλαδή μια καλύτερη τύχη, αλλά τελικά έτσι όπως τα κάνει, οδηγεί τον εαυτό της ίσως και σε μία πολύ χειρότερη τύχη. Η δικιά μου η ηρωίδα είναι σαν να είναι δανεισμένη λίγο από τον Τσέχοφ, τον Τένεσι Γουίλαμς, δηλαδή τέτοιες ψυχοσυνθέσεις. Από τη γραφή του Καμπανέλλη καταλαβαίνει κανείς ότι η Ντόρα έχει γίνει πολύ σκληρή και υπάρχει μια τόσο πολύ μεγάλη ματαιότητα, που μέχρι τη μέση του έργου μπορείς να πιστεύεις ότι είναι και η μόνη που μπορεί να τα καταφέρει.
Τι είναι αυτό που μπορεί να κάνει έναν νέο ηθοποιό, μέσα στον μεγάλο ανταγωνισμό που υπάρχει, να ξεχωρίσει από τους υπόλοιπους;
Νομίζω μόνο η πίστη και το πάθος του για αυτή τη δουλειά και η προσωπικότητά του. Το «καλός ηθοποιός» είναι κάτι πολύ υποκειμενικό. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ένας ηθοποιός καλός αν έχει μια σχετική μόρφωση ή μια ικανότητα με το λόγο, να έχει καλή κίνηση, να τραγουδάει καλά αλλά βλέπεις ότι οι ηθοποιοί που ξεχωρίζουν μπορεί να μην είναι οι τέλειοι στο τραγούδι ή στην κίνηση αλλά να είναι άνθρωποι που έχουν κάτι δικό τους. Μόνο η προσωπικότητά σου μπορεί να σε κάνει να ξεχωρίσεις. Όσο πιο κατασταλαγμένος είσαι μέσα σου και όσο πιο πολύ αγαπάς αυτό που κάνεις, τόσο πιο πολύ μπορείς να ξεχωρίσεις.
Εκτός από την «Αυλή των Θαυμάτων» πρωταγωνιστείς και στις «Πυρκαγιές» του Ουαζντί Μουαουάντ. Πώς είναι να παίζεις ταυτόχρονα σε δύο έργα;
Αυτό για έναν νέο ηθοποιό είναι τρομερό δώρο γιατί ασκείσαι σε πάρα πολλά είδη θεάτρου, όσο τροφοδοτείς το ένα τροφοδοτείς και το άλλο. Για παράδειγμα, όσο εγώ δουλεύω για τις «Πυρκαγιές» πάει καλύτερα και η «Αυλή των θαυμάτων». Επίσης έχεις την ευκαιρία να δουλέψεις με πολλούς και διαφορετικούς σκηνοθέτες. Για παράδειγμα του χρόνου θα είμαι στην παράσταση που θα κάνει ο Ρόμπερτ Γουίλσον στην «Οδύσσεια» και ταυτόχρονα θα επαναλάβουμε την παράσταση «Ο Ξένος» της Λένας Κιτσοπούλου και του Γιάννη Τσίρου. Το πρώτο είναι ένα είδος θεάτρου που έχει να κάνει πολύ με την εικόνα. Επίσης θα δουλέψουμε μια πολύ μεγάλη ομάδα ηθοποιών και φυσικά ο σκηνοθέτης είναι σπουδαίος. Η δεύτερη παράσταση θα γίνει σε έναν πάρα πολύ μικρό χώρο, με ένα απλό κείμενο που βασίζεται μόνο σε τέσσερις ηθοποιούς. Δηλαδή μιλάμε για τα δύο πιο διαμετρικά αντίθετα είδη. Νομίζω ότι είναι πολύ μεγάλη τύχη να σου συμβαίνουν τέτοιες παραστάσεις την ίδια χρονιά.
Ανήκεις σε πολιτική οικογένεια. Πώς αντιμετωπίζεις την απαξίωση της πολιτικής;
Οι γενικεύσεις είναι από τα πράγματα που με ενοχλούν και δεν κάνουν και καλό γενικότερα στον κόσμο .Νομίζω ότι θα ήταν καλύτερα να απαξιώνονται κάποιοι άνθρωποι που είναι στην πολιτική οι οποίοι ευθύνονται για πάρα πολλά από τα πράγματα που συμβαίνουν. Δεν είναι όμως σωστό να γενικεύουμε την έννοια της πολιτικής γιατί αν την απαξιώσουμε δε νομίζω ότι θα μπορέσουμε να κάνουμε τα πράγματα καλύτερα. Επίσης αν την απαξιώνουμε δεν πρόκειται και κανένας άνθρωπος σοβαρός να ασχοληθεί με αυτή. Δηλαδή το θέμα είναι να βρεθούν άνθρωποι που να αλλάξουν τα πράγματα αλλά για να συμβεί αυτό πρέπει ακριβώς να την έχουμε μέσα μας ως πολύ σημαντική αυτή την έννοια. Προτιμώ να κρίνω κάθε άνθρωπο ατομικά και αυτό το εφαρμόζω πάντα ανεξαιρέτως σε ποιον χώρο εργάζεται. Το κακό με την πολιτική αυτή τη στιγμή είναι ότι, ακόμα και άνθρωποι που ενδεχομένως να ήθελαν να προσφέρουν, είναι τόσο δύσκολα τώρα τα πράγματα που δε νομίζω ότι μπορούν να κάνουν πραγματικότητα αυτά που οραματίζονται.
Στις 6 Μαΐου έχουμε εκλογές. Τι θα ήθελες να δεις να γίνεται;
Εγώ θα ήθελα να συσπειρωθούν κάποιοι άνθρωποι για να κάνουν κάτι καινούργιο. Δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να γίνει αυτό το πράγμα. Δεν ξέρω τι θα ήθελα αυτή τη στιγμή αλλά σίγουρα θα επιθυμούσα το καλύτερο για τη χώρα μου γιατί πραγματικά με θλίβει πολύ η κατάσταση που επικρατεί.. Όλοι φταίμε για εδώ που έχουμε φτάσει. Νομίζω ότι είναι πνευματική και προσωπική η μετατόπιση που πρέπει να συμβεί στον καθένα μας για να αλλάξουμε τα πράγματα
Είσαι σκληρή κριτής του εαυτού σου;
Γενικά είμαι αρκετά ευαίσθητη, εσωστρεφής και, ναι, δυστυχώς είμαι πολύ σκληρή με τον εαυτό μου. Λέω δυστυχώς, γιατί είναι τόσο σκληροί μαζί μας οι άλλοι που θα μπορούσαμε έστω με τον εαυτό μας να είμαστε λίγο πιο επιεικείς. Συνήθως δεν είμαι ευχαριστημένη. Αυτό βέβαια σου δίνει κίνητρο γιατί δε βαριέσαι ποτέ και έχεις να βελτιώσεις και πράγματα. Όταν παίζεις ειδικά σε μια παράσταση που επαναλαμβάνεται, πρέπει κάθε μέρα να βάζεις και ένα καινούργιο στοίχημα με τον εαυτό σου.
Διαβάζεις τις κριτικές που δέχεσαι για τους εκάστοτε ρόλους σου;
Ποιος δεν τις διαβάζει; Δε νομίζω να υπάρχει άνθρωπος που να μην διαβάζει τις κριτικές, εγώ απλά προσπαθώ να μην παίρνω υπ' όψιν μου ούτε τα θετικά σχόλια ούτε τα αρνητικά γιατί νομίζω ότι μπορούν να σου κάνουν και τα δύο πολύ κακό.
Στο έργο «Η αυλή των θαυμάτων» ερμηνεύεις μια γυναίκα ανύπαντρη που δεν ξέρει ακριβώς τι θα πει μοναξιά...Είναι ελκυστική η εργένικη ζωή;
Προσωπικά φοβάμαι πάρα πολύ την μοναξιά. Είμαι πολύ της συνύπαρξης και της συμβίωσης και θεωρώ ότι είναι πρόβλημα για τον χαρακτήρα μου το ότι φοβάμαι τόσο πολύ την μοναξιά. Από την άλλη, είναι ελκυστική η εργένικη ζωή γιατί σκέφτεσαι μόνο για τον εαυτό σου, οπότε είσαι πολύ πιο πιστός σε αυτά που θες να κάνεις. Δηλαδή ακόμα και στον τρόπο που επιλέγω τις δουλειές, τις επιλέγω καθαρά με τη δική μου ανάγκη. Δεν μπορώ λοιπόν να κατηγορήσω έναν ηθοποιό όταν αυτός έχει δύο παιδιά να θρέψει σε σχέση με τι επιλέγει να κάνει στη δουλειά του. Επίσης όλα τα πράγματα είναι πάρα πολύ μάταια αν δεν υπάρχουν σχέσεις, τόσο προσωπικές όσο και οικογενειακές, για να τα μοιραζόμαστε, αλλιώς δεν καταλαβαίνω γιατί κάνουμε αυτά που κάνουμε.
Η ΑΥΛΗ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ
Σκηνοθεσία: Γιάννης Κακλέας
Σκηνικά: Μανόλης Παντελιδάκης
Κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου
Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Σχεδιασμός βίντεο: Γιώργος Ζώης
Βοηθός σκηνοθέτη: Νουρμάλα Ήστυ
Δραματολόγος παράστασης: Εύα Σαραγά
Παίζουν: Νίκος Κουρής, Εύη Σαουλίδου, Νίκος Ψαρράς, Μίνα Αδαμάκη, Θεοδώρα Τζήμου, Θοδωρής Κατσαφάδος, Αγγελική Στελλάτου, Προμηθέας Αλειφερόπουλος, Λένα Παπαληγούρα, Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Κωνσταντίνος Ασπιώτης, Θανάσης Κουρλαμπάς, Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος, Γιώργος Τζαβάρας, Μιχάλης Σαράντης
Εθνικό Θέατρο - ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ
Αγίου Κωνσταντίνου 22-24
Τηλ: 210 5288170, 210 5288171, 210 7234567 (αγορά εισιτηρίου μέσω πιστωτικής κάρτας)
www.n-t.gr
Πόσο επίκαιρο είναι σήμερα το έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη; Όσα παρακολουθούμε ανήκουν στην Ελλάδα του σήμερα;
Για μένα το έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη αυτή τη στιγμή είναι πάρα πολύ επίκαιρο. Είναι εντυπωσιακό ότι γράφτηκε τη δεκαετία του ΄50 αλλά είναι λες και είναι γραμμένο σήμερα. Όταν μου έγινε η πρόταση από τον Γιάννη Κακλέα για να παίξω στην παράσταση και είπα να ξαναδιαβάσω το έργο, συνειδητοποίησα πόσο πολύ σύγχρονο είναι. Όταν αρχίσαμε και τις πρόβες με τους υπόλοιπους ηθοποιούς, καταλάβαμε γιατί ο σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει αυτό το έργο και να δώσει μια σημερινή ματιά στην προσέγγιση των χαρακτήρων. Νομίζω ότι το συγκεκριμένο έργο μιλάει πολύ για αυτό το χαρακτηριστικό που έχει ο Έλληνας, αυτό το ατίθασο, το «ανένταχτο», που από τη μία είναι ωραίο και από την άλλη πολύ τρομακτικό. Φυσικά και οι καταστάσεις που περιγράφει είναι πολύ σημερινές. Μπορεί να μην υπάρχει η γειτονιά όπως υπήρχε τότε αλλά πάνω-κάτω οι άνθρωποι αυτά τα προβλήματα αντιμετωπίζουν όταν βρίσκονται μαζί, έτσι περίπου είναι οι σχέσεις τους. Επίσης το θέμα της μετανάστευσης είναι πολύ επίκαιρο και συγκινητικό.
Πιστεύεις ότι σε ένα κλασικό έργο χωράνε καινοτομίες;
Πιστεύω ότι τον κόσμο τον συγκινεί το έργο και, ειδικά όταν έρχεται κάποιος να παρακολουθήσει θέατρο, δεν νομίζω ότι ασχολείται με το εάν ο σκηνοθέτης έχει καινοτομήσει και το αν αυτό που παρακολουθεί είναι πρωτοποριακό. Αν η παράσταση «πάρει» τον θεατή τον πήρε, αν δεν τον «πάρει» δεν τον πήρε. Ο κάθε σκηνοθέτης βρίσκει έναν τρόπο ώστε αυτή η παράσταση να μιλήσει πρώτα σε αυτόν, μετά στους ηθοποιούς και στους συνεργάτες του για να καταλήξει μετά να μιλήσει και στον κόσμο. Εμάς μας «μίλησε» πολύ αυτό το έργο λόγω της επικαιρότητας. Μάλιστα ακριβώς για αυτό το λόγο προέκυψε η ανάγκη του να μιλήσουμε για κάτι πιο σημερινό οπότε δεν μπορώ να πω αν ήταν σωστή η επιλογή του σκηνοθέτη να φέρει το έργο στο σήμερα. Θεωρώ όμως ότι ήταν αναγκαία επιλογή γιατί προέκυψε μέσα από τη δουλειά και από τη στιγμή που ο κόσμος ανταποκρίνεται και συγκινείται, είναι επιτυχία. Το πρώτο πράγμα που είπαμε όταν σκεφτήκαμε να κάνουμε το έργο πιο σημερινό ήταν οι χαρακτήρες που έπρεπε να γίνουν πιο σκληροί. Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης περιγράφει σκληρούς χαρακτήρες το '50 , σήμερα όμως για να καταλάβεις τη σκληρότητα στην οποία αναφερόταν τότε ο Καμπανέλλης, πρέπει να μιλήσεις τρεις φορές πιο σκληρά έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα.
Εσύ τι συναισθήματα εισπράττεις από τον κόσμο που βλέπει το έργο;
Ο κόσμος συγκινείται και αντιλαμβάνεται το πόσο σύγχρονη είναι η γραφή του Καμπανέλλη. Σίγουρα κάνει συνειρμούς και σκέφτεται τη σημερινή κατάσταση.
Ποιες δυσκολίες αντιμετώπισες δουλεύοντας τον ρόλο;
Ο ρόλος μου θεωρώ ότι είναι πολύ σκληρός, όπως και όλων των κοριτσιών, και όλοι οι χαρακτήρες είναι πολύ γνώριμοι. Αυτό από μόνο του είναι μια δυσκολία, δηλαδή ότι αναλαμβάνεις να υποδυθείς την κοπέλα που θα ήθελε έναν γάμο και μια καριέρα -γιατί μάλλον αυτά θα ήθελε η Ντόρα- δηλαδή μια καλύτερη τύχη, αλλά τελικά έτσι όπως τα κάνει, οδηγεί τον εαυτό της ίσως και σε μία πολύ χειρότερη τύχη. Η δικιά μου η ηρωίδα είναι σαν να είναι δανεισμένη λίγο από τον Τσέχοφ, τον Τένεσι Γουίλαμς, δηλαδή τέτοιες ψυχοσυνθέσεις. Από τη γραφή του Καμπανέλλη καταλαβαίνει κανείς ότι η Ντόρα έχει γίνει πολύ σκληρή και υπάρχει μια τόσο πολύ μεγάλη ματαιότητα, που μέχρι τη μέση του έργου μπορείς να πιστεύεις ότι είναι και η μόνη που μπορεί να τα καταφέρει.
Τι είναι αυτό που μπορεί να κάνει έναν νέο ηθοποιό, μέσα στον μεγάλο ανταγωνισμό που υπάρχει, να ξεχωρίσει από τους υπόλοιπους;
Νομίζω μόνο η πίστη και το πάθος του για αυτή τη δουλειά και η προσωπικότητά του. Το «καλός ηθοποιός» είναι κάτι πολύ υποκειμενικό. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ένας ηθοποιός καλός αν έχει μια σχετική μόρφωση ή μια ικανότητα με το λόγο, να έχει καλή κίνηση, να τραγουδάει καλά αλλά βλέπεις ότι οι ηθοποιοί που ξεχωρίζουν μπορεί να μην είναι οι τέλειοι στο τραγούδι ή στην κίνηση αλλά να είναι άνθρωποι που έχουν κάτι δικό τους. Μόνο η προσωπικότητά σου μπορεί να σε κάνει να ξεχωρίσεις. Όσο πιο κατασταλαγμένος είσαι μέσα σου και όσο πιο πολύ αγαπάς αυτό που κάνεις, τόσο πιο πολύ μπορείς να ξεχωρίσεις.
Εκτός από την «Αυλή των Θαυμάτων» πρωταγωνιστείς και στις «Πυρκαγιές» του Ουαζντί Μουαουάντ. Πώς είναι να παίζεις ταυτόχρονα σε δύο έργα;
Αυτό για έναν νέο ηθοποιό είναι τρομερό δώρο γιατί ασκείσαι σε πάρα πολλά είδη θεάτρου, όσο τροφοδοτείς το ένα τροφοδοτείς και το άλλο. Για παράδειγμα, όσο εγώ δουλεύω για τις «Πυρκαγιές» πάει καλύτερα και η «Αυλή των θαυμάτων». Επίσης έχεις την ευκαιρία να δουλέψεις με πολλούς και διαφορετικούς σκηνοθέτες. Για παράδειγμα του χρόνου θα είμαι στην παράσταση που θα κάνει ο Ρόμπερτ Γουίλσον στην «Οδύσσεια» και ταυτόχρονα θα επαναλάβουμε την παράσταση «Ο Ξένος» της Λένας Κιτσοπούλου και του Γιάννη Τσίρου. Το πρώτο είναι ένα είδος θεάτρου που έχει να κάνει πολύ με την εικόνα. Επίσης θα δουλέψουμε μια πολύ μεγάλη ομάδα ηθοποιών και φυσικά ο σκηνοθέτης είναι σπουδαίος. Η δεύτερη παράσταση θα γίνει σε έναν πάρα πολύ μικρό χώρο, με ένα απλό κείμενο που βασίζεται μόνο σε τέσσερις ηθοποιούς. Δηλαδή μιλάμε για τα δύο πιο διαμετρικά αντίθετα είδη. Νομίζω ότι είναι πολύ μεγάλη τύχη να σου συμβαίνουν τέτοιες παραστάσεις την ίδια χρονιά.
Ανήκεις σε πολιτική οικογένεια. Πώς αντιμετωπίζεις την απαξίωση της πολιτικής;
Οι γενικεύσεις είναι από τα πράγματα που με ενοχλούν και δεν κάνουν και καλό γενικότερα στον κόσμο .Νομίζω ότι θα ήταν καλύτερα να απαξιώνονται κάποιοι άνθρωποι που είναι στην πολιτική οι οποίοι ευθύνονται για πάρα πολλά από τα πράγματα που συμβαίνουν. Δεν είναι όμως σωστό να γενικεύουμε την έννοια της πολιτικής γιατί αν την απαξιώσουμε δε νομίζω ότι θα μπορέσουμε να κάνουμε τα πράγματα καλύτερα. Επίσης αν την απαξιώνουμε δεν πρόκειται και κανένας άνθρωπος σοβαρός να ασχοληθεί με αυτή. Δηλαδή το θέμα είναι να βρεθούν άνθρωποι που να αλλάξουν τα πράγματα αλλά για να συμβεί αυτό πρέπει ακριβώς να την έχουμε μέσα μας ως πολύ σημαντική αυτή την έννοια. Προτιμώ να κρίνω κάθε άνθρωπο ατομικά και αυτό το εφαρμόζω πάντα ανεξαιρέτως σε ποιον χώρο εργάζεται. Το κακό με την πολιτική αυτή τη στιγμή είναι ότι, ακόμα και άνθρωποι που ενδεχομένως να ήθελαν να προσφέρουν, είναι τόσο δύσκολα τώρα τα πράγματα που δε νομίζω ότι μπορούν να κάνουν πραγματικότητα αυτά που οραματίζονται.
Στις 6 Μαΐου έχουμε εκλογές. Τι θα ήθελες να δεις να γίνεται;
Εγώ θα ήθελα να συσπειρωθούν κάποιοι άνθρωποι για να κάνουν κάτι καινούργιο. Δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να γίνει αυτό το πράγμα. Δεν ξέρω τι θα ήθελα αυτή τη στιγμή αλλά σίγουρα θα επιθυμούσα το καλύτερο για τη χώρα μου γιατί πραγματικά με θλίβει πολύ η κατάσταση που επικρατεί.. Όλοι φταίμε για εδώ που έχουμε φτάσει. Νομίζω ότι είναι πνευματική και προσωπική η μετατόπιση που πρέπει να συμβεί στον καθένα μας για να αλλάξουμε τα πράγματα
Είσαι σκληρή κριτής του εαυτού σου;
Γενικά είμαι αρκετά ευαίσθητη, εσωστρεφής και, ναι, δυστυχώς είμαι πολύ σκληρή με τον εαυτό μου. Λέω δυστυχώς, γιατί είναι τόσο σκληροί μαζί μας οι άλλοι που θα μπορούσαμε έστω με τον εαυτό μας να είμαστε λίγο πιο επιεικείς. Συνήθως δεν είμαι ευχαριστημένη. Αυτό βέβαια σου δίνει κίνητρο γιατί δε βαριέσαι ποτέ και έχεις να βελτιώσεις και πράγματα. Όταν παίζεις ειδικά σε μια παράσταση που επαναλαμβάνεται, πρέπει κάθε μέρα να βάζεις και ένα καινούργιο στοίχημα με τον εαυτό σου.
Διαβάζεις τις κριτικές που δέχεσαι για τους εκάστοτε ρόλους σου;
Ποιος δεν τις διαβάζει; Δε νομίζω να υπάρχει άνθρωπος που να μην διαβάζει τις κριτικές, εγώ απλά προσπαθώ να μην παίρνω υπ' όψιν μου ούτε τα θετικά σχόλια ούτε τα αρνητικά γιατί νομίζω ότι μπορούν να σου κάνουν και τα δύο πολύ κακό.
Στο έργο «Η αυλή των θαυμάτων» ερμηνεύεις μια γυναίκα ανύπαντρη που δεν ξέρει ακριβώς τι θα πει μοναξιά...Είναι ελκυστική η εργένικη ζωή;
Προσωπικά φοβάμαι πάρα πολύ την μοναξιά. Είμαι πολύ της συνύπαρξης και της συμβίωσης και θεωρώ ότι είναι πρόβλημα για τον χαρακτήρα μου το ότι φοβάμαι τόσο πολύ την μοναξιά. Από την άλλη, είναι ελκυστική η εργένικη ζωή γιατί σκέφτεσαι μόνο για τον εαυτό σου, οπότε είσαι πολύ πιο πιστός σε αυτά που θες να κάνεις. Δηλαδή ακόμα και στον τρόπο που επιλέγω τις δουλειές, τις επιλέγω καθαρά με τη δική μου ανάγκη. Δεν μπορώ λοιπόν να κατηγορήσω έναν ηθοποιό όταν αυτός έχει δύο παιδιά να θρέψει σε σχέση με τι επιλέγει να κάνει στη δουλειά του. Επίσης όλα τα πράγματα είναι πάρα πολύ μάταια αν δεν υπάρχουν σχέσεις, τόσο προσωπικές όσο και οικογενειακές, για να τα μοιραζόμαστε, αλλιώς δεν καταλαβαίνω γιατί κάνουμε αυτά που κάνουμε.
Η ΑΥΛΗ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ
Σκηνοθεσία: Γιάννης Κακλέας
Σκηνικά: Μανόλης Παντελιδάκης
Κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου
Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Σχεδιασμός βίντεο: Γιώργος Ζώης
Βοηθός σκηνοθέτη: Νουρμάλα Ήστυ
Δραματολόγος παράστασης: Εύα Σαραγά
Παίζουν: Νίκος Κουρής, Εύη Σαουλίδου, Νίκος Ψαρράς, Μίνα Αδαμάκη, Θεοδώρα Τζήμου, Θοδωρής Κατσαφάδος, Αγγελική Στελλάτου, Προμηθέας Αλειφερόπουλος, Λένα Παπαληγούρα, Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Κωνσταντίνος Ασπιώτης, Θανάσης Κουρλαμπάς, Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος, Γιώργος Τζαβάρας, Μιχάλης Σαράντης
Εθνικό Θέατρο - ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ
Αγίου Κωνσταντίνου 22-24
Τηλ: 210 5288170, 210 5288171, 210 7234567 (αγορά εισιτηρίου μέσω πιστωτικής κάρτας)
www.n-t.gr