του Βαγγέλη Καργούδη
Να την πούμε λοιπόν την αλήθεια, κι ας πέσει και στο γιαλό... Κι όπου αλλού θέλει ας πέσει, εδώ που φτάσαμε: Έτσι κι αλλοιώς, λοιπόν, τα πράγματα είχαν πάρει τον άσχημο το δρόμο, ήδη από εκείνο το μυθικό Μάη του 2010.
Κι αυτό, πέρα & ανεξάρτητα από το αν πιστεύουμε ότι ο Μηχανισμός διάσωσης της χώρας από ΕΕ, ΕκΤ & ΔΝΤ
και το πρώτο εκείνο Μνημόνιο, υπήρξαν η σωτηρία της, η οριστική της καταδίκη.
Τώρα μάλιστα που φτάσαμε να αποθέτουμε τις ελπίδες να αποκτήσει η χώρα Κυβέρνηση, ο καθένας στο δικό του Θεό, είναι τόσο απλό να συμφωνήσουμε ότι «ο άσκημος ο δρόμος», αφορούσε αποκλειστικά την πολιτική μεθόδευση του όποιου σωστικού εγχειρήματος, από το οποίο είχε απόλυτη ανάγκη
η ουσιαστικά ήδη χρεοκοπημένη Ελλάδα εκείνης της άνοιξης του 2010.
Το αμάρτημα του Γιώργου Παπανδρέου, αυτό που έκανε τη Μοίρα να αναθέσει στο δικό του χέρι να κατεδαφίσει το Μεγάλο Πατρώο Δημιούργημα, το ΠΑΣΟΚ δηλαδή, δεν ήταν ούτε το «λεφτά υπάρχουν», ούτε εκείνα τα ακατανόητα (με τα κατοπινά δεδομένα) επιδόματα του Δεκέμβρη του 2009.
Το αμάρτημά του, αυτό που από πανίσχυρο Πρωθυπουργό το 2010, τον έφερε να μην υπάρχουν σήμερα ελληνικά φόρα να φιλοξενήσουν τον πολιτικό του λόγο σε αντίθεση με αυτά ξένων χωρών, υπήρξε με λίγα λόγια αυτό:
Tο ότι από τη στιγμή που θα έπρεπε και δημόσια να παρουσιάσει στους τραγικά ανύποπτους (και γι αυτό ηδονικά μακάριους) Έλληνες πολίτες το απύθμενο κατάντημα των δημόσιων οικονομικών, (κάτι που στους ανθρώπους της ελληνικής πολιτικο/οικονομικής ελίτ ήταν ήδη γνωστό σε αδρές γραμμές -αν και όχι σε όλη του τη δραματική ένταση, τεχνηέντως καμουφλαρισμένο από τον τραγικά -εγκληματικά μήπως;- λίγο εκείνον «άνθρωπο της αγοράς», τον τελευταίο ΝεοΔημοκράτη ΥπΟικ-) για να αναλάβει αμέσως μετά την ανάταξή του, αρνήθηκε οποιαδήποτε άλλη λύση (εκλογές, δημοψήφισμα, κύρωση στη Βουλή με αυξημένη πλειοψηφία των 180+ βουλευτών) εκτός από αυτήν που εν τέλει επέλεξε:
Tο να αναλάβει δηλαδή μόνο του το ΠΑΣΟΚ «τη δουλειά», βαδίζοντας εντελώς μόνο, πολιτικά απομονωμένο οικεία βουλήσει(!) την επώδυνη πολιτική έρημο της μοιραίας δημοκρατικής του απονομιμοποίησης.
Η απορία, φυσικά, είναι: Και ποιό ήταν το δέλεαρ;
Ποιό ήταν το Μείζον πολιτικό οφέλημα στο οποίο απέβλεπε ο ΓΑΠ, ποιά η φύση και ποιό το μέγεθός του, που τον οδήγησαν να αναδεχτεί το ρίσκο μιας τόσο βέβαιης πολιτικής φθοράς που έμελλε να έρθει με μορφή Τραγωδίας, με ρυθμούς τόσο ραγδαίους & όρους τόσο απαξιωτικούς;
Είναι όμως μια απορία, που αν και τόσο κρίσιμη, δεν είναι αυτή η ώρα της να απαιτήσει απάντηση, να της δοθούν οι απαραίτητες εξηγήσεις.
Για να γίνει κατανοητό πόσων και τί λογής δομικών δυσπλασιών έγινε γεννήτορας εκείνη η αρχική, η τόσο ακατανόητη με πρώτη ματιά επιλογή του ΓΑΠ να επωμιστεί μόνο του το ΠΑΣΟΚ το βάρος του σωστικού εγχειρήματος που εγκαινιάστηκε εκείνο το Μάη του 2010, αρκεί, έτσι με μια ενδεικτική απαρίθμηση, να σκεφτούμε πως:
*Άφησε ανενόχλητη τη ΝΔ να επιδοθεί στην οικοδόμηση της πολιτικής της ηγεμονίας στο μπλοκ εκείνο των «αντι/μνημονιακών» δυνάμεων, εκείνων δηλαδή που έτσι κι αλλοιώς θα αντιδρούσαν, όπως θα αντιδρούσαν και στο οιοδήποτε εκσυγχρονιστικό-μεταρρυθμιστικο εγχείρημα.
*Το πράγμα ήρθε, βέβαια, να «δέσει», με την επείγουσα ανάγκη του Αντώνη Σαμαρά να βρει μια δική του πολιτική πλατφόρμα, η εσωκομματική επικράτηση της οποίας θα σήμαινε την ενίσχυση της ηγετικής του θέσης!
Κάτι από το οποίο είχε απόλυτη ανάγκη, και για το οποίο, έτσι κι αλλοιώς έμοιαζε διατεθειμένος να θυσιάσει πολλά!
*Και ένα από αυτά «τα πολλά» (και άκρως σημαντικά, να προσθέσουμε) που ήταν διατεθειμένος να θυσιάσει ο Α.Σ., ήταν και το ακροατήριό του του «μεσαίου», ή αυθεντικά «κεντρο/δεξιού», ή «μετριοπαθούς δεξιού» χώρου.
*Περιορίζοντας απελπιστικά με τον τρόπο αυτό την απήχηση του λόγου της ιστορικής ΝΔ, (πρβλ. πολυδιάσπαση) και αναδεικνύοντας δυνάμεις της Λαϊκής (λαϊκιστικής, πιο σωστά, στο προκείμενο) Δεξιάς, στη θέση της πολιτικά ηγεμονικής «Συνιστώσας» της!
*Αποτρέποντας επίσης το Μνημόνιο από το να πάρει τις πραγματικές του διαστάσεις στα μάτια των πολιτών.
Σαν της μοναδικής θεσμισμένης (αλλά ταυτόχρονα και λογικής) εγγύησης-ασπίδας από τη μεριά των δανειστριών δυνάμεων αλλά (κυρίως) και των ευρωπαίων εταίρων μας, από το να μετατραπεί η χώρα μας σε έναν αέναο καταναλωτή τεραστίων δανείων, που έπρεπε να της παρέχονται στο διηνεκές, ώστε να καλύπτονται τα ελλείμματά της, τα οποία βέβαια, θα συνέχιζαν να παράγονται επίσης στο διηνεκές, αφού σε τίποτα δεν θα άλλαζε το παραγωγικό μας μοντέλο!
*Ενώ, με τη σειρά της, η ανάδειξη της ΝΔ σε μια από τις «ιδρυτικές» αλλά και τις πολιτικά ηγεμονικές δυνάμεις του «αντι/μνημονιακού» μπλοκ, νομιμοποίησε δημοκρατικά και ευρύτερα πολιτικά όλη την αντι/εκσυγχρονιστική - αντι/μεταρρυθμιστική ατζέντα, το «Εν Τούτω Νίκα» δηλαδή των λιγότερο δημιουργικών δυνάμεων της κοινωνίας μας.
Αυτήν που έμελλε να αναδείξει τις κοινωνικές & πολιτικές δυνάμεις υπεράσπισής της στη Σιδηρόφρακτη Ταξιαρχία της οικονομικής, παραγωγικής & κοινωνικής Ακινησίας, που θα προστάτευε στα όρια της νομιμότητας (και κάμποσες φορές παραβιαζοντάς τα χονδροειδώς, μαζί με το καλώς εννοούμενο ήθος της πολιτικής αντιπαράθεσης) τα προκλητικά «κεκτημένα» των συντεχνιακών ρετιρέ του Δημοσίου (και όχι μόνον).
Το γεγονός ότι αργότερα, αυτή ακριβώς η ιστορία, αναδείχτηκε στο μοιραίο μπούμεραγκ που έκανε το όραμα της πρωθυπουργίας του Αντώνη Σαμαρά να μοιάζει με όνειρο φευγαλέο, αφού προηγουμένως πρόλαβε κατά τρόπο πρωτοφανή να στοιχίσει στη ΝΔ τις διαδοχικές διαγραφές δύο ομάδων επιφανών στελεχών της εξ αιτίας μιας πολιτικής τους τοποθέτησης, αλλά, στη συνέχεια, και της ακριβώς αντίθετής της, δεν αλλάζει καθόλου τα πράγματα.
Συνεχίζοντας, θα βλέπαμε στη συνέχεια πόσο μοραία αυταπόδεικτο ήταν και το να περάσει στη συνέχεια η ηγεμονία του αντι/μνημονιακού μπλοκ σε μια δύναμη «αντι/συστημική», αφού η απόδοση της πατρότητας του «σατανικού» Μνημονίου δεν θα μπορούσε παρά να ήταν δημιούργημα των δυνάμεων του «συστήματος»!
Κα βέβαια, όση καλή θέληση και να διέθετε ο Α.Σ και η ηγετική του ομάδα (αυτή κυρίως), το να εμφανιστεί η ΝΔ σαν δύναμη αντι/συστημική, θα ήταν έργο στο οποίο καλλίτερες επιδόσεις θα μπορούσαν να έχουν οι συγγραφείς των καλοκαιρινών επιθεωρήσεων του Δελφιναρίου!
Είπαμε όμως, μόνο ενδεικτική θα ήταν αυτή η απαρίθμηση...