του Βασίλη Πάικου
Εδώ που τα λέμε, τα'θελαν και τα παθαίνουν. Όταν τον περασμένο Ιούνιο ο Βαγγέλης Βενιζέλος και ο Φώτης Κουβέλης επέλεξαν να μην μετάσχουν πάση δυνάμει στην τρικομματική Κυβέρνηση. Επέλεξαν τη λύση του ...και μέσα και έξω, και συμπολίτευση και ολίγον αντιπολίτευση. Εκπροσωπούμενοι στο κυβερνητικό σχήμα από μη κομματικά στελέχη, αλλά (ιδίως ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ) από άχρωμους τεχνοκράτες. Όταν απέφυγαν (όπως πολλοί τους πρότειναν και μέσα από τα κόμματά τους), να μετάσχουν και οι ίδιοι ως Αντιπρόεδροι στο κυβερνητικό σχήμα. Θεώρησαν τότε πως δεν αναλαμβάνουν έτσι το σύνολο της ευθύνης.
Και να τώρα που έφτασαν σχεδόν να εκλιπαρούν τον Αντώνη Σαμαρά για μια συνάντηση των τριών αρχηγών. Κι έπρεπε να δημιουργηθεί ολόκληρο πολιτικό ζήτημα που, χωρίς αμφιβολία, τραυματίζει σοβαρά την κυβερνητική συνοχή και ακόμη σοβαρότερα την κυβερνητική αξιοπιστία, ώστε ο Πρωθυπουργός να συναινέσει στο αίτημά τους.
Και να σκεφτεί κανείς πως τότε, τον Ιούνιο, με τον σχηματισμό της Κυβέρνησης, μας διαβεβαίωναν ότι μαζί και οι τρεις θα ταξιδεύουν στο εξωτερικό σε όλες τις διεθνείς επαφές. Μας διαβεβαίωναν επίσης ότι επίκειται η συγκρότηση «εθνικής διαπραγματευτικής ομάδας» (διακομματικής σύνθεσης ασφαλώς), η οποία θα ανελάμβανε όλες τις δοσοληψίες με τους δανειστές. Δεν συμπληρώθηκαν ούτε τρεις μήνες για να καταφανεί πως οι περί ων ο λόγος διαβεβαιώσεις δεν ήταν παρά μεγαλοπρεπείς φούσκες. Όταν ούτε καν τους ξένους ηγέτες που έρχονται στην Ελλάδα συναντούν και οι τρεις, όταν ούτε καν ενημερώνονται επί της γραμμής κυβερνητικής πλεύσης. Όπως μεγαλοπρεπής φούσκα τείνει να αποδειχθεί και η «Προγραμματική Συμφωνία» που αποτέλεσε τη βάση της τρικομματικής συνθήκης. Μετατραπείσα ήδη, σχεδόν εφ όλης της ύλης, σε κουρελόχαρτο.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο Αντώνης Σαμαράς λειτουργεί ως ηγέτης μονοκομματικής πλειοψηφίας. Αγνοεί συστηματικά τους εταίρους του. Τόσο σχετικά με τις μεγάλες, τις μνημονιακού χαρακτήρα επιλογές, όσο -και περισσότερο- στα ζητήματα τις καθημερινότητας. Με χαρακτηριστικό το παράδειγμα του αντιμεταναστευτικού πογκρόμ. Όπου δεν έλαβε υπ' όψιν τις στοιχειώδεις ευαισθησίες των πολιτικών δυνάμεων που τον στηρίζουν. Ενώ ο «καθρέφτης» του Πρωθυπουργού, ο Κυβερνητικός εκπρόσωπος, συμπεριφέρεται περισσότερο ως εκπρόσωπος της Ν.Δ. παρά ως η «φωνή» του συμμαχικού σχήματος.
Και απέναντι σε ολ' αυτά το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ περιορίζονται σε δειλές και προσεχτικές δημόσιες διαμαρτυρίες, ή σε «διακριτικές» διαρροές, υποσημειώνοντας μ' αυτό τον τρόπο τις όποιες ενστάσεις τους, έτσι για να βρίσκονται. Ενώ ταυτόχρονα σπεύδουν να προσθέσουν ότι δεν προτίθενται επ' ουδενί να θέσουν σε δοκιμασία την Κυβέρνηση. Παρέχοντας ουσιαστικά στον Σαμαρά το περιθώριο να συνεχίσει να αυθαιρετεί. Είναι βλέπετε εγκλωβισμένοι στην επιλογή του Ιουνίου ο Βαγγέλης Βενιζέλος και ο Φώτης Κουβέλης. Επιλογή από την οποία δεν υπάρχει επιστροφή. Ξέρουν καλά πως αν, εν ονόματι των διαφωνιών τους επί της ακολουθούμενης πολιτικής, διαλυθεί η συγκυβέρνηση, την ίδια ώρα θα καταρρεύσουν και τα κόμματά τους.
Τώρα, τις τελευταίες εβδομάδες διακινείται σεναριολογία σύμφωνα με την οποία οι δύο συγκυβερνώντες ξανασκέφτονται το ενδεχόμενο συμμετοχής τους στην Κυβέρνηση από τις θέσεις των Αντιπροέδρων. Έτσι ώστε να εξασφαλίσουν ουσιαστικότερο έλεγχο των εξελίξεων.
Αργά, πολύ αργά. Γιατί από τη μια μεριά θα φανούν εντυπωσιακά ανακόλουθοι σε σχέση προς τη αρχική τους επιλογή, κι από την άλλη δεν είναι καθόλου βέβαιο πως θα ενθουσιασθεί ο Αντώνης Σαμαράς με την ιδέα. Αντιθέτως...