Στις 6 Νοεμβρίου εμφανίζεται στην Αθήνα ο 52χρονος Αμερικανός βιρτουόζος κιθαρίστας, συνθέτης και παραγωγός Στίβεν Σίρο Βάι. Λίγες ημέρες πριν από την εμφάνισή του, αποφάσισε να μιλήσει στον Αθήνα 9.84 και στον Αίαντα Αρτεμάκη για τη ζωή, τα πιστεύω του, το πάθος του για την κιθάρα και τη μουσική, τη νέα γενιά και να σχολιάσει την ελληνική οικονομική κρίση.
Ερ. Τι χρειάζεται για να γίνει κάποιος ένας εξαιρετικός κιθαρίστας; Προσωπικές θυσίες; Είναι το ταλέντο μόνο αρκετό για μια διεθνή καριέρα;
Απ. «Το τι χρειάζεται για να γίνεις ένας καλός κιθαρίστας είναι το ίδιο πράγμα που χρειάζεται κάποιος για να γίνει καλός σε οτιδήποτε. Χρειάζεται πάθος. Και άσχετα με οτιδήποτε και αν αποφασίσει κάποιος να κάνει στην ζωή του, αν βρει πράγματα που απολαμβάνει, πράγματα που τον ενθουσιάζουν, τότε αν δώσει όλο του το είναι σε αυτά θα γίνει ο καλύτερος που θα μπορούσε να γίνει. Εμένα, στην ζωή μου, πάντα με προσέλκυε η κιθάρα και η μεγαλύτερη συγκίνηση στην ζωή μου ήταν πάντα να σκεφτώ μια μουσική ιδέα, να σκεφτώ ένα τραγούδι, ένα «riff» και τότε ενθουσιαζόμουν με αυτό και το έκανα πραγματικότητα για τον κόσμο. Και αυτό είναι το μόνο που χρειάζεται. Όλα τα άλλα πράγματα έρχονται φυσικά. Πολλοί άνθρωπο νιώθουν και θέλουν να είναι καταπληκτικοί σε κάτι αλλά δεν ξέρουν πως να το πραγματοποιήσουν, εξαιτίας των πολλών εμποδίων. Για παράδειγμα, αν θέλουν να γίνουν «recording artist», σκέφτονται: Πώς να το κάνω αυτό; Πώς θα βρω συμφωνία για δίσκο, πρέπει να ξέρω αυτό και εκείνο, πρέπει να γνωρίσω την δουλειά, πρέπει να ξέρω εκείνο. Όλα αυτά τα πράγματα έρχονται ως υποπροϊόν της καθαρής επιθυμίας να δημιουργήσουν μουσική. Αυτό είναι λοιπόν που χρειάζεται. Χρειάζεται πάθος. Και αν δεν αισθάνεσαι έτσι για κάτι, καλύτερα θα εξυπηρετήσεις τον εαυτό σου αν μπορέσεις να ανακαλύψεις τι είναι αυτό που σε κάνει να νιώθεις αληθινό πάθος. Όλοι έχουν ένα ειδικό χάρισμα. Όλοι έχουν κάτι που είναι πολύ φυσικό για εκείνους, που βγάζει νόημα και μπορούν να το δουν καθαρά. Κάτι που τους αρέσει να κάνουν. Και μερικές φορές μας κοιτάζει κατάματα αλλά δεν το βλέπουμε. Επειδή ο εγωισμός μας μας ωθεί στο να θέλουμε να γίνουμε πλούσιοι, σεβαστοί μουσικοί έστω κι αν δεν έχουμε καθόλου ταλέντο. Και τότε συναντάς πολλά εμπόδια κάτι που καταντά πολύ απογοητευτικό. Όταν κάποιος θέλει κάτι που δεν του έρχεται τόσο φυσικά ίσως θα ήταν καλύτερα να κάνει κάτι άλλο που του αρέσει αλλά, μπορεί να μην το βλέπει ως μια επιβεβαίωση του εγώ του. Και τότε η ζωή μπορεί να καταντήσει πολύ μίζερη. Οπότε αυτό που πραγματικά χρειάζεται, είναι να αναγνωρίσει κάποιος τι είναι αυτό που τον κάνει ευτυχισμένο όταν το κάνει και να πέσει με τα μούτρα σε αυτό».
Ερ. Πως σου ήρθε η ιδέα να δημιουργήσεις την τριλογία που περιέχει τα άλμπουμ, «Real Illusion Reflection», «The Story of Light» και την πολυαναμενόμενη τελευταία δουλειά σου; Πώς η θρησκεία συνδέεται με την μουσική σου; Μιλάς για φως...
Απ. «Είναι αυτό που σου έλεγα. Τα δύο πράγματα που πάντα με ενδιέφεραν και με ενθουσίαζαν στην ζωή μου, είναι η μουσική και να βρω την ιδέα (και με το άλμπουμ «Real Illusions Trilogy», που τελικά θα είναι τετραλογία, θα αποτελείται από τέσσερις δίσκους). Είχα μία ιδέα, και ενθουσιάστηκα με αυτήν και ήταν πολύ συναρπαστικό. Και η ιδέα ήταν να δημιουργήσω μια ιστορία, και την είχα στο μυαλό μου, και τότε να αποδώσω αυτήν την ιστορία με μια σειρά δίσκων. Και στο τέλος να βάλω όλους τους δίσκους μαζί και να εκφράσω την ιστορία με έναν δελεαστικό και προσιτό τρόπο. Το δεύτερο ενδιαφέρον για εμένα και την ζωή μου, ήταν η μελέτη του μεταφυσικού, η πνευματικότητα και η θρησκεία. Επειδή πάντα ήμουν από εκείνους τους ανθρώπους που έψαχναν για απαντήσεις στην ζωή τους. Όσο χρόνο έχω ξοδέψει στην μουσική, άλλον τόσο έχω ξοδέψει μελετώντας αυτά τα πράγματα. Ξεκίνησε όταν ήμουν νέος, περίπου 22 χρόνων. Συνήθιζα να πηγαίνω σε αυτό το βιβλιοπωλείο στο Los Angeles, που λεγόταν«Bowling Tree» και σε αυτό είχαν από όλα τα είδη θρησκευτικών και μεταφυσικών βιβλία, ό,τι μπορείς να φανταστείς από ανατολικές φιλοσοφίες έως μαγεία, για εξωγήινους, για τον Βουδισμό, οτιδήποτε. Αφομοίωσα όλα αυτά τα πράγματα επειδή με ενδιέφεραν. Και όποτε έκανα κάτι τέτοιο, ερχόμουν αντιμέτωπος με πράγματα που είχαν νόημα και τα οποία κράτησα, αλλά και με πράγματα που δεν έβγαζαν νόημα και δεν τα κράτησα. Έτσι πιστεύω ότι φτιάχνεις το δικό σου σύστημα πίστης, δηλαδή από πράγματα που βγάζουν νόημα για σένα. Σε όλες τις «πνευματικές σπουδές» μου, βρήκα πράγματα που έρχονται σε αντιστοίχιση με αυτό που είμαι και έχω δημιουργήσει ένα σύστημα πεποιθήσεων από αυτές. Από την άλλη πλευρά, το μυαλό μου έχει όλες αυτές τις ακαδημαϊκές τεχνικές μουσικής πληροφορίας και ο εγκέφαλος μου τα μιξάρει όλα μαζί και έτσι βρίσκω την μουσική μου».
Ερ. Οι τίτλοι των τραγουδιών σου είναι πολύ εμπνευσμένοι. Από που προέρχεται αυτή η έμπνευση; Από τις εμπειρίες που αποκόμισες στην ζωή σου; Από αυτά που ήδη μας είπες;
Απ. «Δεν μπορώ. Ποτέ δεν θα το παίξω για να σας πω από που μου έρχεται η έμπνευση. Επειδή δεν ξέρω. Η έμπνευση έρχεται από βαθιά, μέσα από την συνείδηση μας. Υπάρχουν πράγματα που μπορείς να δείξεις, που μπορούν να σε εμπνεύσουν όπως όταν ακούω ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής που μου αρέσει, αυτό μπορεί να με εμπνεύσει να γράψω ένα κομμάτι. Αν απλώς κάθομαι και ξαφνικά μου έρθει μια ιδέα, αυτό είναι έμπνευση. Συνήθως αυτή είναι η μεγαλύτερη έμπνευση μου, ως μια καλή ιδέα. Και νομίζω ότι αυτό ισχύει για όλους».
Ερ. Είσαι επίτιμο μέλος της ομοσπονδίας Βρετανών Μελισσοκόμων. Πώς προέκυψε αυτό; Τι σε έκανε να ασχοληθείς με τις μέλισσες;
Απ. «Βασικά δε ξέρω αν είμαι επίτιμο μέλος της Βρετανικής ομοσπονδίας μελισσοκόμων, δεν γράφτηκα ποτέ σε κάποια ομοσπονδία. Απλά το ξεκίνησα ως χόμπι. Και είναι κάτι που ξεκίνησα χρόνια πριν, επειδή μετακομίσαμε με την οικογένεια μου σε ένα σπίτι που είχε "αυλή" πάνω από 20 στρέμματα, στο Λος Άντζελες, που σημαίνει ότι είναι ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι ιδιοκτησίας. Το μέρος ήταν νεκρό, ήταν αφημένο στην τύχη του για καμιά δεκαετία. Η γυναίκα μου ήθελε να φτιάξει κήπους και εγώ ήθελα να βάλω δέντρα φρούτων. Έκανα μια μικρή έρευνα και ανακάλυψα ότι οι μέλισσες είναι ένας υπέροχος τρόπος για να αναπτύξω και μεγαλώσω πράγματα. Οποιοσδήποτε μπορεί να γίνει μελισσοκόμος. Πρέπει να διαβάσεις λίγο και οι μέλισσες κάνουν όλη την δουλειά. Βρίσκω μεγάλη ευχαρίστηση σ' αυτό και δεν μου τρώει πολύ χρόνο. Αν ξοδέψω μία ώρα το μήνα για την φροντίδα των μελισσών μου, είναι πάρα πολύ. Αλλά είναι κάτι πολύ ευχάριστο για εμένα».
Ερ. Ό,τι και αν κάνετε πρέπει οπωσδήποτε να δοκιμάσετε το Ελληνικό θυμαρίσιο μέλι.
Απ. «Παίρνω μέλι από όλον τον κόσμο. Είναι κάπως αστείο».
Ερ. Πώς ξεκίνησαν τα δύο στούντιο που έχετε; Το «The Mother-ship» και το «Harmony Hut»; Ποια είναι η διαφορά και γιατί δύο;
Απ. «Όσο και αν αγαπώ την κιθάρα και να γράφω μουσική, πάντα με γοήτευε η μουσική τεχνολογία και η διαδικασία εγγραφής. Η ιδέα ότι μπορούσα να ηχογραφήσω κάτι σε ένα «overdub» και μετά να δημιουργήσω τα κομμάτια ήταν κάτι που είχε πάντα βαθιά απήχηση μέσα μου και ήταν πολύ ξεκάθαρο για μένα. Μα πάντα είχα τα δικά μου στούντιο. Ποτέ δεν ηχογραφώ σε άλλα στούντιο. Το πρώτο μικρό που είχα ήταν σε ένα διαμέρισμα στο «Hollywood» την δεκαετία του ‘80. Μετά αγόρασα ένα μικρό σπίτι που είχε χώρο στο πίσω μέρος του, με αποτέλεσμα να το μετατρέψω σε ένα μικρό στούντιο. Αργότερα πάλι στο «Hollywood» αγόρασα ένα σπίτι, ολόκληρος όροφος ήταν, και το μετέτρεψα σε στούντιο. Αυτό έγινε το «mother ship». Και είχε τελευταίας τεχνολογίας μηχανήματα και εξοπλισμό. Ό,τι λεφτά είχα, τα ξόδευα φτιάχνοντας στούντιο, επειδή μου αρέσει να δουλεύω μόνος μου. Κάποια στιγμή μετακομίσαμε με την οικογένεια μου εκτός Χόλιγουντ, επειδή είχαμε πλέον μικρά παιδιά και δεν ήθελα να μεγαλώσουν εκεί. Έτσι μετακομίσαμε στο Τσίνο: Μια κοιλάδα στο Λος Άντζελες. Εκεί έφτιαξα το «Harmony Hut». Η μεγαλύτερη διαφορά μεταξύ αυτών των δύο είναι η σχεδίαση και η αίσθηση που αποπνέουν. Το «mother ship» είναι σαν κανονικό στούντιο ενώ το «Harmony Hut» είναι σαν «βιβλιοθήκη κυρίων» (a gentlemen's library). Αλλά όλος ο εξοπλισμός είναι τελευταίας τεχνολογίας».
Ερ. Πολλοί κριτικοί έχουν χαρακτηρίσει τον τρόπο που παίζεις ως «λυρικό», σαν να τραγουδά ανθρώπινη φωνή. Εσύ, πώς θα χαρακτήριζες τον τρόπο που παίζεις;
Απ. «Συγκεντρώνομαι πολύ στην μελωδία. Την αγαπάω και μία καλή μελωδία μιλάει όπως μία πρόταση. Όταν μιλάμε σε κάποιον, χρησιμοποιούμε κόμματα, παραγράφους και προτάσεις και τελείες, κενά και δυναμικές. Αν προσέξεις τον τρόπο που σου μιλάω τώρα, θα ακούσεις αντανακλάσεις τού τι λέω για να αποδείξω μία συγκεκριμένη άποψη ή για να τονίσω ένα συγκεκριμένο σημείο. Και νομίζω ότι μια καλή μελωδία κάνει το ίδιο. Χρησιμοποιεί με όλες αυτές τις δυναμικές. Θέλω να πω, αν εγώ απλά κάθομαι εδώ και σου μιλήσω, σε μια μονότονη φωνή (μιλάει μονότονα) και συνέχεια λέω λέξεις, λέω λέξεις, λέω λέξεις, τη μία μετά την άλλη με αυτό το ύφος, μετά από λίγο θα γίνει πολύ βαρετό. Ακόμη και αν σας έλεγα τα μυστικά του Σύμπαντος, δεν θα είχε κανένα νόημα για σας. Ξέρετε τι εννοώ; Μερικοί άνθρωποι παίζουν κιθάρα έτσι, παίζουν μουσική έτσι. Στη δομή της μελωδίας μου αρέσει κατά καιρούς να πετάω όλα τα συμβατικά και απλά να κάνουμε τρελά πράγματα, επειδή είναι διασκεδαστικό».
Ερ. Νιώθεις σαν ένα μεγάλο παιδί; Σαν όλα να είναι νέα και εσύ μπορείς να ανακαλύψεις συνέχεια νέα πράγματα. Ένα συναίσθημα που έχεις μεγαλώνοντας, μία αίσθηση που χάνουμε επειδή όλα είναι παλιά στο μυαλό μας. Είναι απλά ένα παράθυρο, ένα, μικρόφωνο, και είναι μια κιθάρα...
Απ. «Είναι πάντα η προοπτική που έχεις. Και αν η προοπτική ενός ατόμου είναι ότι ήδη έχει κάνει τα πάντα που ήθελε ποτέ να κάνει, δε μπορεί να χρησιμοποιήσει νέα τεχνολογία, επειδή δεν υπάρχει κάτι νέο. Αυτή θα είναι η πραγματικότητα του. Και αυτό ισχύει σε κάθε χώρο. Και αυτό είναι αλήθεια ειδικά στην πολιτική και στις σχέσεις. Μα αν η προοπτική σου είναι ότι κάθε μέρα είναι μια καινούρια μέρα και ότι το σύμπαν είναι άπειρο, και η ικανότητα να επεκτείνει την έκφραση του είναι άπειρη, δεν ξέρω τι είναι αλλά ξέρω ότι είναι εκεί, και είναι πολύ ενθουσιασμένος, τότε αυτή θα είναι η πραγματικότητα σου».
Ερ. Παίζεις στο Fuzz Club στις 6 Νοεμβρίου. Ποιες είναι οι σκέψεις σου για την οικονομική κρίση και τις δύσκολες στιγμές που περνάνε οι Έλληνες θαυμαστές σου;
Απ. «Ξέρεις είναι πολύ ενδιαφέρον γιατί έκανα τις οικογενειακές μου διακοπές στην Ελλάδα ακριβώς τον καιρό που η Ελλάδα πέρναγε τις πιο δύσκολες στιγμές της. Έμενα σε ένα ξενοδοχείο σε μια πλατεία (Σύνταγμα) και έβλεπα να καίγονται αυτοκίνητα και τον κόσμο να συμμετέχει σε ταραχές και ένιωσα την οικονομική καταπίεση και την καρδιά μου να βρίσκεται μαζί με οποιαδήποτε κουλτούρα ή πολιτισμό που περνάει τόσες δύσκολες στιγμές. Αλλά η άποψη μου είναι η εξής: Σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς μπορεί να έρθει μεγάλη ανάπτυξη. Και γνωρίζω ότι αυτό ακούγεται αισιόδοξο αλλά αυτό είναι πάντα η λύση. Μερικές φορές πρέπει να πιάσουμε πάτο, πριν βρούμε τρόπους, πρακτικούς και αποτελεσματικούς, για να ξαναχτίσουμε τους εαυτούς μας. Και η ανθρώπινη φυλή είναι ένα εξαιρετικά «ευαίσθητο και ευπροσάρμοστο» είδος. Είμαστε μαχητές, επιβιώνουμε και βρίσκουμε τρόπους. Αν δε βρούμε, πεθαίνουμε. Πιστεύω ότι, (και δεν θέλω να ακουστώ αναίσθητος με κανένα τρόπο, επειδή νιώθω πολύ βαθιά τους ανθρώπους που υποφέρουν λόγω της οικονομικής κρίσης ή προσωπικών προκλήσεων). Πιστεύω λοιπόν ότι μέσα από την παρακμή και την καταστροφή στην Ελληνική οικονομία, κάτι θα βγει που θα εκπροσωπεί μία νέα ανάπτυξη. Και αν ο κόσμος αισθανθεί έτσι, τότε αυτό θα συμβεί. Επειδή το κάθε άτομο συμβάλει στην συλλογική συνείδηση. Και αν η συλλογική μας συνείδηση είναι ένα με την απόγνωση και την καταστροφή, αυτό συμβαίνει επειδή όλοι ψάχνουν το τι είναι κακό και τρομερό. Αλλά ένα άτομο μπορεί να αισθανθεί διαφορετικά, παρόλο που τα πράγματα είναι άσχημα, ότι δηλαδή υπάρχουν τρόποι για να γίνει οικονομικά υγιής ξανά, ακόμα και αν δεν γνωρίζουμε ποιοι είναι αυτήν την στιγμή, ξέρουμε ότι υπάρχουν τρόποι. Και μπορώ να σας αποκαλύψω ένα μυστικό, υπάρχουν τρόποι. Αλλά δεν θα αναγνωριστούν ποτέ από κάποιον αν όλοι αισθάνονται ότι δεν υπάρχει τρόπος. Η μόνη λύση είναι να βρεθεί ο τρόπος με τον οποίο θα πιστέψουμε ότι υπάρχουν λύσεις. Και όσο περισσότεροι άνθρωποι, η συλλογική συνείδηση μιας χώρας ή μιας ομάδας ανθρώπων, ή ο κόσμος γενικά, αισθάνονται με αυτόν τον τρόπο, θα αλλάξουν τα πράγματα. Τα συναισθήματα μου για τα οικονομικά είναι το κάθε άτομο να αρχίσει να ενσωματώνει συναισθήματα αισιοδοξίας. Ξέρω ότι ακούγεται αισιόδοξο, αλλά είναι η αλήθεια».
Ερ. Τι μπορείς να μου πεις για το ίδρυμα «Make a noise Foundation»
Απ. «Το make a noise foundation είναι ένας μικρός οργανισμός που ξεκίνησα μερικά χρόνια πριν, επειδή είχα πάρα πολύ εξοπλισμό και πράγματα, που έχω αποκτήσει δωρεάν, όπως για παράδειγμα από την «Ibanez» παίρνω πολλές κιθάρες που είναι πρωτότυπα. Δεν τα χρειάζομαι όλα αυτά τα πράγματα και δε μπορώ να τα πουλήσω επειδή κάποια τα απέκτησα δωρεάν. Έτσι ξεκίνησα ένα μην κερδοσκοπικό οργανισμό μέσω του οποίου θα πούλαγα τον εξοπλισμό και όλα τα χρήματα από εκεί τα επένδυσα και τα διαχειρίστηκα σε άλλους οργανισμούς που είχαν ανάγκη. Είμαι μεγάλος υποστηρικτής φιλανθρωπικών οργανώσεων. Συνήθως έχουν σχέση με την μουσική. Υπάρχει ένας οργανισμός, στον οποίο είμαι στο συμβούλιό του, που βοηθά άστεγους εφήβους: Βάζουμε στα χέρια τους δημιουργικά εργαλεία με αποτέλεσμα να αλλάζουμε την ποιότητα της ζωής τους. Το ίδρυμα «Make a noise Foundation» έχει δωρίσει πάνω από 100.000 δολάρια. Και έχουμε δωρίσει τα χρήματα αυτά σε μουσικούς φροντιστές και για διάφορες μουσικές υποτροφίες σε μη προνομιούχους εφήβους και νεαρούς ενήλικες. Και είναι καλό! Είναι κάτι που συνεχίζω να κάνω και είναι ένας ωραίος τρόπος για να προσφέρεις».
Ερ. Ήσουν ο πρώτος που χρησιμοποίησε επτάχορδη κιθάρα στην ροκ μουσική. Γιατί η έβδομη χορδή ήταν απαραίτητη και για πιο σκοπό;
Απ. «Δεν ήμουν ο πρώτος που έπαιξε με μια επτάχορδη (κιθάρα). Ήταν κάποιοι μουσικοί «Jazz» που έπαιζαν με επτάχορδη παλιά. Μα ήθελα να παίξω με μια επτάχορδη επειδή ήθελα την πολύ «χαμηλή» χορδή. Και ήταν πολύ απλό επειδή είχα υπογράψει τον σχεδιασμό μίας (κιθάρας) που λέγεται «Τhe Jam». Την σχεδίασα και την δημιούργησα και έγινε κιθάρα παραγωγής. Έτσι είχα την επιθυμία να φτιάξω μία επτάχορδη και η Ibanez έφτιαξε μία επτάχορδη και έτσι άρχισα να την χρησιμοποιώ και θεώρησαν (στην Ibanez) ότι και άλλοι άνθρωποι θα ενδιαφέρονταν γι' αυτήν. Έτσι έγινε η πρώτη παραγωγή της επτάχορδης. Και εξαιτίας του ότι ήμουν δημοφιλής, εκείνο τον καιρό πολλά νέα παιδιά άρχισαν να χρησιμοποιούν επτάχορδες κιθάρες με αποτέλεσμα η νεώτερη γενιά να εξελίσσεται. Η επτάχορδη ενέπνευσε πολλά νέα παιδιά να δημιουργήσουν ένα καινούριο είδος μουσικής το οποίο είναι πολύ δημοφιλές τώρα. Είναι σαν υποκουλτούρα της «μέταλ» μουσικής. Πολλοί στο χώρο της «μέταλ» κατεβάζουν την ένταση και χρησιμοποιούν επτάχορδες κιθάρες και μερικοί από αυτούς δεν ξέρουν ότι ήμουν ο πρώτος που έκανα μια σειρά παραγωγής επτάχορδων κιθάρων. Και αυτό επειδή αυτοί επηρεάστηκαν από τους δικούς τους «ήρωες» που ήρθαν μετά από εμένα. Μπάντες όπως οι Κορν, οι Fear Factory, Limp Bizkit και μερικά από τα γκρουπ της δεκαετίας του ‘90. Από το 2000 και μετά αγόραζαν επτάχορδες και δημιουργούσαν μουσική. Δημιούργησαν μια ολόκληρη υποκουλτούρα μουσικής και αυτό γέννησε ακόμα μία γενιά. Είναι ωραίο να είσαι κομμάτι όλου αυτού».
Ερ. Πότε ξεκίνησε η σχέση αγάπης σου με την κιθάρα;
Απ. «Ήμουν πέντε χρονών και ήμουν στο νηπιαγωγείο. Περνώντας έξω από ένα αμφιθέατρο είδα ένα παιδί της τρίτης Δημοτικού να παίζει κιθάρα. Και ξέρεις ότι όταν είσαι πέντε κάποιος που είναι οχτώ σου φαίνεται σαν θεός. Και μου άρεσε η κιθάρα. Την στιγμή που τον είδα να παίζει μαζί της, την ίδια στιγμή την ερωτεύτηκα. Εκείνη την στιγμή ήξερα τι ήταν. Και σκέφτηκα ότι ήταν ό,τι πιο ωραίο πράγμα είχα δει και μετά από αυτό, την ερωτεύτηκα. Και για πολλά χρόνια όποτε έβλεπα μια κιθάρα, κάτι έλαμπε μέσα μου. Ήμουν πολύ ενθουσιασμένος. Μα δεν ήταν πριν τα δώδεκα μου που άρχισα να παίζω κιθάρα».
Ερ. Από που αγόρασες την πρώτη σου κιθάρα;
Απ. «Είχα έναν φίλο στην πόλη μου που είχε μια κιθάρα. Πήγαινα από το σπίτι του και την είχε κρεμασμένη πάνω στον τοίχο του αλλά ποτέ δεν έπαιζε με αυτήν. Δε μπορούσα να καταλάβω γιατί δεν έπαιζε. Ο μόνος λόγος που πήγαινα στο σπίτι του ήταν για να κοιτάξω την κιθάρα. Μια μέρα τον ρώτησα πώς και δεν παίζεις μαζί της και απάντησε ότι δεν ήθελε και ότι θα μου την πούλαγε για πέντε δολάρια. Αυτή ήταν η πρώτη μου κιθάρα και δε μπορούσα να πιστέψω τότε ότι την πήρα. Ήταν ότι πιο όμορφο είχα δει και την είχα μαζί μου συνέχεια. Όταν κοιμόμουν κάθε νύχτα, την έπαιρνα στο μπάνιο μαζί μου, την είχα όταν έτρωγα και ήμουν αχώριστος από αυτήν».
Ερ. Πώς αντέδρασαν οι γονείς σου με την αγάπη που είχες για ένα μουσικό όργανο;
Απ. «Είναι πολύ αστείο γιατί μεγάλωσα στο Long Island στην Νέα Υόρκη. Οι γονείς μου είχαν Ιταλική καταγωγή. Όλα τα νέα παιδιά, όλοι οι έφηβοι που είχαν Ιταλική καταγωγή και έμεναν στο Long Island συνήθως έπαιζαν ακορντεόν. Έτσι οι γονείς μου, μου αγόρασαν ένα ακορντεόν, και ενώ μου άρεσε η μουσική, εγώ το μισούσα. Όμως, η οικογένεια μου, ο πατέρας μου με ανάγκαζε να εξασκούμαι, και έκανα μαθήματα ακορντεόν και τελικά μια μέρα είπε ότι ήταν εντάξει να σταματήσω να παίζω το ακορντεόν και να αρχίσω να παίζω την κιθάρα. Όταν άρχισα να παίζω την κιθάρα άρχισαν να ανησυχούν γιατί ήταν το μόνο που ήθελα να κάνω. Αλλά με υποστήριξαν πάρα πολύ. Πλήρωσαν τα μαθήματα κιθάρας μου, υποστήριξαν όλα τα αυτά τα χρόνια την «ερωτική» μου σχέση με την κιθάρα ακόμα και όταν έπαιζα το star banner με τα δόντια μου, 23:39 !!! και ακουγόταν σκατά!» (γελάει)
Ερ. Έχεις παίξει με Frank Zappa, The Outband, The Classified, The 777, The Alcatrazz, David Lee Roth, Whitesnake... Με ποιον άλλον θα ήθελες να παίξεις και δεν έχεις παίξει ακόμα; Με ποιον θα ήθελες να παίξεις αλλά δεν μπορείς;
Απ. «Δεν υπάρχει κανείς. Επειδή μ' αρέσει να δημιουργώ μουσική που είναι στο κεφάλι μου, χρειάζομαι καλούς μουσικούς, παίζω με αυτούς που είναι κατάλληλοι. Ο ντράμερ που έχω στην μπάντα μου, Jeremy Colson είναι αυτός που θέλω αυτόν τον καιρό. Ο μπασίστας που έχω, ο Phillip Bynoe είναι αυτός που θέλω. Ο κιθαρίστας που έχω, ο Dave Weiner, και είναι αυτός που θέλω περισσότερο να παίζω μαζί του. Και έτσι είμαι πολύ τυχερός. Ανυπομονώ για συνεργασίες με διάφορους ανθρώπους αλλά δεν τους αναζητώ».
Ερ. Δικό μου το λάθος. Ήθελα να ρωτήσω αν είχες την ευκαιρία να ανέβεις στην σκηνή να παίξεις, για παράδειγμα με τον Jimmy Hendrix, θα το έκανες;
Απ. (Γελώντας) «Ποιος δεν θα ήθελε; Αν ποτέ μου δινόταν η ευκαιρία να παίξω με τον Jimmy Hendrix δεν θα την απέρριπτα. Αλλά ξέρεις αυτή είναι μια ερώτηση φαντασίας».
Ερ. Πότε να περιμένουμε την επόμενη πολυαναμενόμενη δουλειά σας;
Απ. «Δεν ξέρω ακόμα. Προσπαθώ να είμαι συγκεντρωμένος στο τι κάνω κάθε φορά. Έχω πολλές εμπνεύσεις για το τι θα ήθελα να κάνω αλλά μερικές φορές με μπερδεύει, όταν έχω πολλές επιθυμίες. Αφήνω να με «πάρει το κύμα». Μα προσπαθώ να βγάζω κάτι κάθε χρόνο. Νομίζω ότι το επόμενο πράγμα που θα βγάλω θα είναι τα «γυμνά κομμάτια» από το άλμπουμ «Story of Light» και μερικά άλλα που έχω ετοιμάσει. Δε μπορώ να θυμηθώ, μάλλον πριν από τρία χρόνια περίπου, κυκλοφόρησα τα «γυμνά κομμάτια» που ήταν πέντε από τους δίσκους μου που είχαν μίξεις χωρίς την πρώτη κιθάρα. Επειδή όταν μιξάρω την μουσική μου πάντα μιξάρω και μια εκτέλεση χωρίς την πρώτη κιθάρα για να έχω κάτι να εξασκούμαι όταν μαθαίνω ένα τραγούδι. Και σκέφτηκα ότι κάτι τέτοιο ίσως να ενδιέφερε κι άλλους ανθρώπους. Έτσι έφτιαξα αυτό το πακέτο που ονομάστηκε «γυμνά κομμάτια» και ήταν μεγάλη επιτυχία. Και συνεχίζω να το κάνω αυτό και σε αυτό το σημείο έχω δύο δίσκους να κυκλοφορήσω που είναι τα «γυμνά κομμάτια» για το «the story of light και άλλα πράγματα από το where the wild things are και ένα cd μουσικής θεωρίας. Αλλά αυτά είναι έργα που ενδιαφέρουν τους θαυμαστές μου και τους σκληροπυρηνικούς κιθαρίστες. Το επόμενο νέο κομμάτι δουλειάς μου δεν ξέρω τι θα είναι αλλά μπορώ να εγγυηθώ ότι θα είναι διαφορετικό και ενδιαφέρον στον κόσμο που του αρέσει αυτό που κάνω.
Ερ. Έχεις ένα πραγματικά μεγάλο κοινό, που του αρέσει και αισθάνεται την μουσική σου.
Απ. «Νιώθω ότι είμαι πολύ ευλογημένος και τυχερός που υπάρχει ένα κοινό που ενδιαφέρεται για αυτό που κάνω και ποτέ δεν το παίρνω ως δεδομένο. Νιώθω ευλογημένος και είμαι πάρα πολύ ευγνώμον και λατρεύω να είμαι σε περιοδεία και να παίζω για τον κόσμο, και να τους δίνω κάτι που τους κάνει να αισθάνονται καλά».