Αύριο στις 2μμ, στο Καπανδρίτι, θα γίνει η κηδεία του συγγραφέα Χρόνη Μίσσιου που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 82 ετών, μετά από πολύχρονη μάχη με τον καρκίνο.
«Σημαντική απώλεια όχι μόνο για τον ελληνικό πολιτισμό και τα γράμματα, αλλά για την Ελλάδα» χαρακτηρίζει την απώλεια του Χρόνη Μίσσιου, σε συλλυπητήριο μήνυμά του, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κάρολος Παπούλιας.
«Συγγραφέα με μοναδικό αυθεντικό λαϊκό και ανθρώπινο τρόπο γραφής και ανοιχτό πνεύμα που τον έκαναν αγαπητό όχι μόνο στον κόσμο της Αριστεράς αλλά και ευρύτερα», χαρακτηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ τον Χρόνη Μίσσιο.«Στη ζωή του Χρόνη Μίσσιου αποτυπώνεται με τον πιο εύγλωττο τρόπο ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας της Αριστεράς της πατρίδα μας», τονίζεται στη σχετική ανακοίνωση.
Τη βαθιά του θλίψη για τον θάνατο του Χρόνη Μίσσιου εξέφρασε ο πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς Φώτης Κουβέλης χαρακτηρίζοντας τον συγγραφέα «σημαντικό αγωνιστή της Αριστεράς». «Στα βιβλία του ο Μίσσιος», τονίζει ο Φώτης Κουβέλης, «αποτύπωσε την εποχή του και τη συμμετοχή του στο αριστερό κίνημα με την ίδια ευθύτητα και αντισυμβατικότητα που χαρακτήριζε την πολιτική του διαδρομή».
«Ο Χρόνης Μίσσιος έφυγε στα 82 του. Μας άφησε τα βιβλία του, την χαρά της ζωής και της παρέας και το ασεβές του χιούμορ. Γεια σου ρε Χρόνη...», αναφέρει σε σχόλιό του στο twitter ο Δημήτρης Παπαδημούλης.
Μια εμβληματική μορφή της Αριστεράς, ο συγγραφέας του «Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς», Χρόνης Μίσσιος, άνθρωπος που έκανε σκληρή κριτική τόσο στον αριστερό χώρο και τις διασπάσεις του όσο και στην ίδια την κοινωνία γεννήθηκε το 1930 στην Καβάλα.
Εξορίες και φυλακές ήταν για πολλά χρόνια το «σπίτι του». Στη λογοτεχνία εμφανίστηκε το 1985 με το αυτοβιογραφικό βιβλίο «Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς» που «αγκαλιάστηκε» από το κοινό και την κριτική, αλλά δέχτηκε αυστηρή κριτική από τον χώρο της Αριστεράς.
Για οικονομικούς λόγους δεν τελείωσε ούτε το δημοτικό σχολείο (έφτασε μέχρι τη δεύτερη τάξη). Παιδί ακόμη κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής εντάχθηκε στην Αντίσταση και το 1947 καταδικάστηκε σε θάνατο για τη συμμετοχή του στον εμφύλιο πόλεμο. Έμεινε φυλακισμένος ως το 1953 και από το 1962 εξορίστηκε στη Μακρόνησο και τον Άη Στράτη.
Λίγο μετά την μεταπολίτευση άρχισε να ζει σαν ελεύθερος πολίτης.
Τα τελευταία χρόνια ζούσε σχεδόν σαν ερημίτης στο Καπανδρίτι με την σύντροφό του Ρηνιώ και τα σκυλιά τους σε ένα αγροτόσπιτο. Άλλα έργα του ήταν τα «Χαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε;» (1988), «Τα κεραμίδια στάζουν» (1991), «Το κλειδί είναι κάτω από το γεράνι» (1996).
Σε μια από τις τελευταίες του συνεντεύξεις είχε δηλώσει: «Για πρώτη φορά ζω σε μια κοινωνία που δείχνει να έχει πάθει εγκεφαλικό. Δεν αντιδρά με τίποτα».
Για την κρίση: είναι πολυεπίπεδη, δεν είναι μονάχα οικονομική. Ουσιαστικά είναι κρίση αξιών και χρεοκοπίας του λογοκρατούμενου και τεχνοκρατικού πολιτισμού μας».
Για την οικολογία και την πράσινη ανάπτυξη:«Είναι δυνατόν να μιλάμε για οικολογία και πράσινη ανάπτυξη και να έχουμε την εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο;».
Για την παιδεία: «Μη γελιόμαστε. Υπάρχει εκπαίδευση. Άλλο πράγμα η παιδεία και άλλο πράγμα η εκπαίδευση. Σήμερα, λοιπόν τα παιδιά εκπαιδεύονται. Γιατί; Για να βρούνε τη μηχανή του κέρδους».
Για τους εμπνευσμένους ηγέτες: «Πιστεύω πολύ ότι σε μια κοινότητα, η συλλογική μνήμη είναι πολύ πιο ασφαλής και πιο ισχυρή από οποιονδήποτε ηγέτη».
Για την εξουσία: «Είναι το χειρότερο, το πιο τρομακτικό εφεύρημα του ανθρώπου. Στην πορεία τής ανθρώπινης ιστορίας, οι μόνοι που έσωσαν την αθωότητα τους ήταν αυτοί που σκοτώθηκαν νωρίς, πριν γίνουν εξουσία».
Με πληροφορίες από το ΑΠΕ-ΜΠΕ
Το σύστημα του παραλόγου (Χρόνης Μίσσιος)
Ο Χρόνης Μίσσιος διαβάζει... Χρόνη Μίσσιο
(αποσπασμα απο το βιβλιο του χρονη μισσιου «Χαμογελα ρε τι σου ζητανε»)