του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη
Σε μια σιωπή στενάχωρη και με κινήσεις αμήχανες, η χώρα ετοιμάζεται να ξεπροβοδίσει την πιο δύσκολη χρονιά της μεταπολεμικής της ιστορίας.
Φτάνοντας στο χείλος του γκρεμού της ιστορίας πολλές φορές, και, σταματώντας ελάχιστα μόλις εκατοστά πριν από το βάραθρο, η κοινωνία ένιωσε τον μεταφυσικό τρόμο του τέλους, συνειδητοποίησε πόσο εύκολα μπορούν να χαθούν όλα, αντιλήφθηκε πως ο Θεός δεν έπαιζε ζάρια όταν έφτιαχνε τον κόσμο και πως συνεχίζει να μην έχει αυτή τη κακή συνήθεια.
Τα τελευταία τρία χρόνια ήταν για την Ελλάδα μια περίοδος αλλαγών αποκαλυπτικών διαστάσεων. Παγιωμένες βεβαιότητες κονιορτοποιήθηκαν, συνήθειες ξεχάστικαν, νοοτροπίες εγκαταλείφθηκαν και άλλαξαν. Παράλληλα, συνέβησαν τεκτονικές αλλαγές στην ίδια την κοινωνική οργάνωση με κατάργηση πολλών θεσμών και την κατάρρευση ολόκληρων τμημάτων του κρατικού μηχανισμού.
Ένα μεγάλο τμήμα των πολιτών της χώρας, παρόλα αυτά, επιμένει να αρνείται την ίδια την πραγματικότητα και φαντασιώνεται πως θα ξεφύγουν από την περιδίνηση της ιστορίας με το μαγικό κόλπο που είναι γνωστό στην πολιτική ορολογία των ημερών «με ένα νόμο κι ένα άρθρο», στηριζόμενοι σε ανύπαρκτες μετοχές μιας κάποτε διαλάμψασας τράπεζας, ενός αμύθητου ποσού που συγκέντρωσαν ευγενείς συμπατριώτες της διασποράς ή τα αμέτρητα αποθέματα φυσικού πλούτου που κρύβονται στα σπλάχνα του υπεδάφους.
Η άρνηση της πραγματικότητας είναι κατανοητή ως μια πρώτη αντίδραση. Κάθε εχέφρον ενήλικας όμως θα πρέπει, κάποια στιγμή, να λογαριαστεί με την πραγματικότητα, να προσαρμοστεί σ’ αυτή και, στη συνέχεια, να βρει τρόπους να συνεχίσει να υπάρχει, να λειτουργεί και να δημιουργεί.
Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, τίθεται το ερώτημα: κατά πόσο η ελληνική κοινωνία θέλει να αλλάξει; Έχει βγάλει κάποια πρώτα, έστω, συμπεράσματα για το πώς έφτασε στο χείλος του γκρεμού ή επιμένει να πιστεύει πως η μικρή πλην τίμια Ελλάς είναι θύμα του παγκόσμιου κεφαλαίου, της ομοσπονδίας των ανθελληνικών δυνάμεων των Νεφελείμ, διαφόρων καταχθόνιων λεσχών, ανίκανων πολιτικών και κακόβουλων υπερκόσμιων συνωμοσιών; Γιατί αν συνεχίζει να πιστεύει σε αυτά, τότε είναι προφανές ότι όχι μόνο δεν έχει συνειδητοποιήσει τις αιτίες της χρεοκοπίας (που δεν είναι απλά οικονομική, μα είναι κυρίως, πολιτισμική), αλλά και δεν έχει καμιά διάθεση να αλλάξει και να προχωρήσει μπροστά.
Υπάρχει όμως και ένα άλλο, μεγάλο επίσης, τμήμα της ελληνικής κοινωνίας που όχι μόνο έχει «κάνει ταμείο» από τα γεγονότα που συγκλόνισαν τη ζωή της χώρας, αλλά έχει ξεκινήσει ήδη να συναντήσει τη νέα εποχή. Είναι εκείνο το φιλοπρόοδο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας που μέσα στις δυσκολίες και τις αντιξοότητες της εποχής της οικονομικής κρίσης, παλεύει και βρίσκει διεξόδους δημιουργικούς. Είναι οι νέοι που αξιοποιώντας τις σπουδές, τις γνώσεις και τις δεξιότητες τους επινοούν, δημιουργούν και προοδεύουν. Είναι οι πιονιέροι της νέας εποχής.
Η αμφίρροπη μάχη που δίνει η χώρα σήμερα, με δυνάμεις προσκολλημένες στο παρελθόν και δυνάμεις που ατενίζουν το μέλλον, είναι καθοριστικής σημασίας για την επιβίωση και την ευημερία της. Η μάχη αυτή κρίνεται καθημερινά σε διάφορα επίπεδα και οι δυνάμεις της αλλαγής και της προόδου κερδίζουν σιγά – σιγά έδαφος και σταθεροποιούνται. Ολοένα και περισσότεροι πολίτες αυτής της χώρας συνειδητοποιούν ότι κρατούν το μέλλον στα χέρια τους και ότι από τη δική τους πράξη πλέον, εξαρτάται το αν αυτό το μέλλον θα έρθει μια ώρα γρηγορότερα. Αυτό είναι που δίνει μια νότα αισιοδοξίας τούτες τις δύσκολες, γιορτινές μέρες. Αυτή η αισιοδοξία ας ζεστάνει τις ψυχές μας.