Του Βασίλη Πάικου
Εντάξει, την πήραμε τη μεγάλη δόση. Έχουμε λαμβάνειν δηλαδή ως το Μάρτιο, εάν και εφόσον σταθούμε συνεπείς προς τις υποχρεώσεις μας. Εντάξει, μας αναβάθμισε κάμποσο η Standard and Poor’s. Εντάξει, πέσανε κάπως τα Spreads, που στοιχειώσανε τον ύπνο μας δυόμισι χρόνια τώρα. Εντάξει, ο Μάριο Ντράγκιτης Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας αποφάσισε ν’ αρχίσει να ξαναδέχεται ως εγγύηση τα ελληνικά ομόλογα. Εντάξει λοιπόν και ζήτω μας και μπράβο μας. Είναι μια ανάσα σε κάθε περίπτωση. Αν και, εδώ που τα λέμε, μάλλον μας βρίσκουν απροετοίμαστους τόσες καλές ειδήσεις μαζεμένες, και μακάρι να μπορέσουμε να τις αντέξουμε.
Δεν ξέρω τι μπορεί να σημαίνουν μεσομακροπρόθεσμα όλ’ αυτά. Ούτε πως και αν θα αξιοποιηθούν προς όφελος της Χώρας μας και, κυρίως, προς όφελος του λαού μας. Όμως, με βάση την κεντρική κυβερνητική κατεύθυνση τη δεδομένη, πρόκειται για επιτυχία. Αυτά ζητούσαμε, αυτά πήραμε. Και, από την άλλη, διαμορφώνεται ίσως αίσθημα ανακούφισης στους πολίτες. Όχι ακριβώς αισιοδοξία ούτε ελπίδα, τα σχετικά δεν ανιχνεύονται εδώ και καιρό στις μετρήσεις των διαθέσεων της κοινής γνώμης, πιθανώς πάντως κάποια προσδοκία. Κι αυτό δεν είναι καθόλου λίγο στις μέρες που ζούμε.
Α ναι, παρ’ ολίγο να το ξεχάσω, και θα ήταν άδικο. Ο Αντώνης Σαμαράς, ανακηρύσσεται ευρωπαίος πολιτικός της χρονιάς. Από τη γερμανική οικονομική εφημερίδα Handelsblatt(!) Έτσι για να συμπληρωθεί η ευτυχία μας. Και η περηφάνια μας…
Στον αντίποδα αυτού του κλίματος «λογιστικής» ευφορίας, τώρα σε δέκα μέρες, από την 1η του καινούργιου χρόνου, οι έλληνες πολίτες θα διαπιστώσουν πως γίνονται αισθητά φτωχότεροι, απ’ όσο φτωχοί είναι σήμερα. Θα διαπιστώσουν πως η ζωή τους υποβαθμίζεται ακόμη περισσότερο, απ’ όσο «καθηλωμένη» είναι ήδη. Καθώς θ’ αρχίζουν εφαρμοζόμενα τα «νέα μέτρα», αυτά έναντι των οποίων δείξαμε «πρόσωπο», πήραμε τα εύσημα της «αξιοπιστίας», και εξασφαλίσαμε τη δόση. Ενώ το νέο φορολογικό, θα μας δώσει μια «πατητή» να πάμε παρακάτω. Αφού, όπως είναι ήδη γνωστό, θα επιβαρυνθούν (και φοροδοτικά) περισσότερο οι συνήθως επιβαρυνόμενοι. Και μόνον αυτοί. Εκείνοι που πλήττονται μονίμως απ’ όλες τις μεριές.
Είναι πολύ λογικό λοιπόν να περιμένει κανείς, πως η όποια ευφορία θα εξατμιστεί πολύ γρήγορα. Και στη θέση της, η δυσφορία ίσως προσλάβει εκρηκτικές διαστάσεις. Γιατί πράγματι, και σύμφωνα με όλες τις- επίσημες –προβλέψεις, μέσα στο 2013 όλοι οι αρνητικοί δείκτες πρόκειται να χτυπήσουν κόκκινο. Και η ανέχεια, και η ανεργία, και η αδυναμία εκπλήρωσης των υποχρεώσεων των στοιχειωδών. Και δεν ξέρω πραγματικά ποιοι και πόσοι έλληνες πολίτες έχουν το κουράγιο και τις αντοχές να περιμένουν τις… καλύτερες μέρες που τους υπόσχονται οι κυβερνητικοί εταίροι για το 2014, για το 2015 και βάλε.
Τα προγράμματα λιτότητας, βλέπεις, όπως και τα μνημόνια και οι τρόικες, έχουν αυτή την κακή συνήθεια. Αφήνουν πίσω τους συντρίμμια. Ανθρώπινα συντρίμμια. Και εθνικά υπερήφανα ανθρώπινα συντρίμμια επειδή, ας πούμε, ο Μάριο Ντράγκι ξαναδέχεται τα ελληνικά ομόλογα, ή επειδή ο Πρωθυπουργός ανακηρύχθηκε ευρωπαίος πολιτικός της χρονιάς, δεν ξέρω να υπάρχουν. Ως τώρα τουλάχιστον…