Ο Βασίλης Παπακωσταντίνου μιλά στον Αθήνα 984 και στον Αίαντα Αρτεμάκη για το νέο του άλμπουμ, «Αφετηρία», όπου νέοι συνθέτες ανέλαβαν να δώσουν μελωδίες σε στίχους του Οδυσσέα Ιωάννου μέσα από έναν πρωτότυπο διαγωνισμό στο διαδίκτυο για την ανάδειξη νέων «δυνάμεων» στο ελληνικό τραγούδι.
O Βασίλης Παπακωνσταντίνου, με σχεδόν τέσσερις δεκαετίες στην πρώτη γραμμή του τραγουδιού, έχει αναγνωριστεί ως ένας από τους σπουδαιότερους Έλληνες ερμηνευτές, με εμφανίσεις, που ξεχωρίζουν για τον παλμό και τον ηλεκτρισμό τους. Πιο ώριμος και πιο «θυμωμένος» από ποτέ, κάνει «κατάληψη» κάθε Σάββατο στην σκηνή της Αρχιτεκτονικής live για να πυροδοτήσει τη σκέψη και να δώσει φωνή στις πιο βαθιές ανησυχίες μας. Ένα απρόβλεπτο πρόγραμμα, γεμάτο ενέργεια.
Ερ. Σε τι διαφέρει η τελευταία δουλειά, «Αφετηρία», από τις προηγούμενες και για ποιο λόγο επέλεξες αυτόν τον τίτλο;
Β.Π. Σε αυτόν τον δίσκο υπάρχουν πάρα πολλοί συνθέτες πρωτοεμφανιζόμενοι και αυτό έγινε επίτηδες. Δηλαδή σκεφτήκαμε ότι όλους τους έχω τραγουδήσει τους μεγάλους και τους γνωστούς. Σκεφτήκαμε να δώσουμε επτά τραγούδια σε στίχους του Οδυσσέα Ιωάννου στο διαδίκτυο. Ανταποκρίθηκαν για αυτά τα τραγούδια με χίλιες προσπάθειες. Αυτή είναι η διαφορά από άλλους δίσκους. Είναι οι επτά πρωτοεμφανιζόμενοι στον δίσκο αυτό. Η ενορχήστρωση είναι για πρώτη φορά συνεργασία με τα «Κίτρινα Ποδήλατα» στην δισκογραφία. Και αφετηρία θα μπορούσε να λέγεται για πολλούς λόγους. Δύο είναι οι βασικοί. Αφετηρία για αυτά τα παιδιά που ξεκίνησαν τώρα, τους νέους συνθέτες, και από την άλλη μεριά, ότι τώρα όσο ποτέ άλλοτε χρειαζόμαστε ένα νέο ξεκίνημα. Ένα κοινωνικό, ιδεολογικό, πολιτικό, τα πάντα, όλα.
Ερ. Πώς ξεκίνησε η ιδέα του «διαγωνισμού» μέσω διαδικτύου;
Β.Π.Αυτήν την ιδέα την «πέταξε» ένας φίλος ένα βράδυ στην παρέα, στο καφέ, και λέγαμε ποιος να τα μελοποιήσει. Συγκεκριμένα ο δικηγόρος ο Γιάννης ο Φώσκολος. Οι πιο πολλοί τραγουδιστές τον ξέρουνε γιατί είναι δικηγόρος τους.
Ερ. Σε αυτό το άλμπουμ έχεις συμπεριλάβει και παλιότερα τραγούδια σου, όπως το «Μέρες που δικάζουν», σε καινούργια εκτέλεση βέβαια, του Οδυσσέα Ιωάννου και του Σταμάτη Κραουνάκη. Αυτό έγινε λόγω επικαιρότητας;
Β.Π.Νομίζω ότι αυτό το τραγούδι τώρα δικαιώνεται, όπως και πάρα πολλά άλλα βέβαια. Έχει ενδιαφέρον η ενορχήστρωση από τα «Κίτρινα Ποδήλατα». Σαφώς αυτός ο στίχος είναι σα να γράφτηκε και αύριο.
Ερ. Η επιλογή συνεργασίας με τα «Κίτρινα Ποδήλατα» πως έγινε;
Β.Π.Συνεργαστήκαμε πέρυσι στις εμφανίσεις. Και έτσι λοιπόν εκτίμησα πολύ την δουλειά τους, την νεανικότητα τους , την φρεσκάδα τους, την καθαρότητα τους και το μοντέρνο στοιχείο που κουβαλούν παίζοντας ροκ.
Ερ. Οπότε στην ουσία η νέα γενιά, το μέλλον μας, και πως βλέπεις το μέλλον της νεολαίας γενικότερα;
Β.Π.Νομίζω ότι θα αρχίσει να «κουνιέται» η νεολαία μας. Έτσι κι αλλιώς οι ελπίδες μας είναι στραμμένες επάνω τους. Μόνο και μόνο σε αυτούς, γιατί οι παλιότεροι, ή είναι μέσα στο σύστημα και εκμεταλλεύονται τους νέους και τους υπόλοιπους ανθρώπους, ή έχουν παραιτηθεί και έχουν πιάσει ουρά για το νεκροταφείο. Ναι, η ελπίδα είναι στους νέους.
Ερ. Επιστροφή στο τελευταίο σου άλμπουμ, «Αφετηρία». Έχουμε την συνεργασία με τον Οδυσσέα Ιωάννου για μια ακόμα φορά, ο οποίος αποκαλύπτει στο τελευταίο κομμάτι, «Θα πάμε» και την πλευρά του συγγραφέα.
- Β.Π. Μα έχει βγάλει δυο-τρία βιβλία ο Οδυσσέας Ιωάννου.
- Εννοούσα ότι είναι η πρώτη φορά που και το δικό σου κοινό έχει την ευκαιρία να δει την συνεργασία σας. Δηλαδή το κομμάτι της αφήγησης, το κείμενο...
Β.Π.Αυτό είναι καταπληκτικό. Είναι υποτίθεται μετά το μεγάλο «μπουμ» που όλοι είναι χαμένοι. Πώς είναι στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας; Και αυτός κουβαλάει επάνω του ένα παιδί, και λέει την μαγική φράση «αλλά δεν υπάρχουν ξένα παιδιά», δηλαδή κουβαλάει όλα τα παιδιά μέσα από αυτό το παιδί και προσπαθεί και λέει ότι το σημαντικό είναι κάπου να βρούμε να κοιμηθούμε απόψε. Δηλαδή, μετά τον σεισμό, το μεγάλο «μπουμ», να περιμένουμε τους άλλους, που σίγουρα είναι η ελπίδα. Είναι καταπληκτικό κείμενο.
Ερ. Ένα μικρό «φλασμπάκ». Όταν εσύ έκανες τα πρώτα σου βήματα, σε βοήθησαν οι παλιότεροι; Θέλω να θυμηθούμε στην ουσία τις στιγμές στις μπουάτ της Πλάκας και στην μπουάτ του Γιάννη Αργύρη. Σε πιάνει νοσταλγία για τις «παλιές καλές εποχές»;
Β.Π. Και βέβαια με πιάνει. Αλλά όχι ότι θα πρέπει να ήτανε τα πράγματα έτσι. Απλά να ήτανε καλά αντίστοιχα σήμερα. Μάλιστα στον τελευταίο δίσκο λέει ο Οδυσσέας Ιωάννου, η νοσταλγία είναι πέτρα στον λαιμό. Τότε απλώς τα πράγματα ήταν πάρα πολύ αγνά, αγαθά, τρυφερά, ευαίσθητα και σήμερα δεν είναι. Είναι πολύ σκληρά τα πράγματα. Τότε γίνονταν ποιητικές βραδιές εκεί στις μπουάτ. Ήταν άλλο πράγμα τελείως. Σήμερα υπάρχουν βέβαια μουσικές σκηνές που εκεί συντελείται το νέο τραγούδι και ευτυχώς, δόξα τον θεό, παρά την κρίση πηγαίνουν πολύ καλά. Νέα παιδιά που λένε ωραίους στίχους, τραγουδάνε ωραίες φωνές. Και απλώς η κρίση έχει χτυπήσει τις πίστες και αυτό ήταν πολύ φυσικό γιατί οι μεσαίοι που ήθελαν να κάνουν τους μεγάλους στην κοινωνική ιεραρχία δεν μπορούν να συντηρήσουν τις «Καγιέν» και τις γυρίσανε πίσω, τις δώσανε και τα λοιπά.
Ερ. Μια και αναφέρθηκες στις πίστες, για έναν καλλιτέχνη, ποια η διαφορά της μικρής μουσικής σκηνής από τις μεγάλες;
Β.Π.Είπαμε η μουσική σκηνή, εγώ λέω μουσικές σκηνές εκείνους τους χώρους είτε είναι μικροί είτε είναι μεγάλοι που δεν έχουν πίστα για να χορεύει ο κόσμος. Η πίστα είναι τα νυχτερινά κέντρα που λέμε. Τώρα οι μικρές μουσικές σκηνές από τις μεγάλες - μεγάλη μουσική σκηνή θα μπορούσα να πω τις συναυλίες μου στα γήπεδα το καλοκαίρι; Όχι. Οι μικρές μουσικές σκηνές έχουν πιο ενδιαφέρον για μένα. Γιατί τα γήπεδα και οι ανοιχτοί χώροι και οι πολύ μεγάλοι είναι λίγο δεδομένο ότι εκεί πέρα γίνεται, συντελείται μία γιορτή και ότι θα είναι σίγουρα πετυχημένο. Και ο κόσμος έρχεται για την γιορτή. Ενώ στις μουσικές σκηνές ερευνά κιόλας. Σε ακούει και σε κρίνει περισσότερο. Και επειδή έχεις αυτήν την κοντινή απόσταση δεν τον παίρνει η ατμόσφαιρα του πανηγυριού, της γιορτής και στέκεται κριτικά απέναντί σου. Και αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον για μένα.
Ερ. Γυρίζουμε στο τώρα. Τι θα ακούσει ο κόσμος που θα έρθει να σε δει στην Αρχιτεκτονική; Θα ακούσουμε την θυμωμένη πλευρά του Βασίλη; Θα μοιάζει με συναυλία ή με μουσική παράσταση. Εννοώντας ότι οι συναυλίες σου έχουν αφήσει εποχή, έχουν έναν ιδιαίτερο παλμό, ενώ οι εμφανίσεις σου στα μαγαζιά έχουν μέχρι και σκετσάκια, είναι λίγο πιο ανάλαφρη η κατάσταση.
Β.Π.Τίποτα από όλα αυτά δεν θα ακούσετε. Ή μάλλον θα τα ακούσετε όλα μαζί. Επειδή τα τραγούδια που έχω ηχογραφήσει είναι 900 πάνω κάτω. - Να μου ευχηθείς να τα χιλιάσω κιόλας.
Α.Α: και παραπάνω. 
B.Π. Ναι ευχαριστώ. Και τα πιο πολλά από αυτά είναι αγαπημένα στον κόσμο και τυχαίνει να είναι λόγω των σημαντικών δημιουργών που τραγούδησα, των στιχουργών και των συνθετών. Και τυχαίνει να είναι και διαχρονικά και όλα επίκαιρα. Εν τω μεταξύ τώρα μου ζητάνε αυτό, αυτό, αυτό. Αναγκάζομαι να τραγουδάω το λιγότερο τέσσερις ώρες, πάνω στην σκηνή. Που είναι και λίγο αφύσικο, αλλά με πιάνει το φιλότιμο και θέλω να ικανοποιήσω όσο γίνεται περισσότερο. Κι εμένα μου αρέσει βέβαια παρότι η κούραση είναι μεγάλη, δεν με αφορά καθόλου. Όταν περνάς όμορφα, η κούραση εμφανίζεται μετά. Όχι εκείνη την στιγμή. Άλλες φορές, ας πούμε, δεν είναι ποτέ ίδιο το πρόγραμμα. Επειδή μπορούμε να παρουσιάσουμε 200 τραγούδια χωρίς πρόβα, λόγω του ότι οι συνεργάτες μου είναι από τους πολύ παλιούς, εκείνη την στιγμή, ανάλογα και την ατμόσφαιρα, λες είμαι τώρα στις μπαλάντες αντί να πω εκείνο θα πω το άλλο. Και έχεις για τρεις μπαλάντες στην σειρά, έχω 33 επιλογές. Ή για τραγούδια διαμαρτυρίας συμβαίνει το ίδιο. Έτσι έχει ένα ενδιαφέρον κυρίως για αυτούς που έρχονται συνέχεια, δηλαδή έρχονται κάθε Σάββατο αρκετοί.
- Διαφορετικό πρόγραμμα κάθε Σάββατο δηλαδή.
- Ακριβώς, και κάθε μέρα να ήταν, διαφορετικό θα ήταν.
Ερ. Μαζί σου είναι ο Αντρέας Αποστόλου στο πιάνο, η Φρόσω Στυλιανού τραγούδι και φωνητικά, ο Βαγγέλης Πατεράκης στο μπάσο, ο Στέφανος Δημητρίου στα τύμπανα, ο Γιάννης Αυγέρης στη κιθάρα και φωνητικά, η Meri Brozi στο βιολί και τραγούδι, ο Γιάννης Δίπλας στην επιμέλεια φώτων, ο Μίμης Βασιλείου φωτιστής, ο Λυσιέν Κλίμης τεχνικός σκηνής, ηχητικά, ο Αλέκος Μπίτος στην επιμέλεια ήχου, όλοι αυτοί είναι η παλιά καλή παρέα;
Β.Π.Φτου σου πουλάκι μου.
- Δεν ξέχασα κάποιον;
- Όχι, εγώ θα ξέχναγα. Ναι είναι η καλή παλιά παρέα. Υπάρχουν βέβαια και νέο αίμα. Για παράδειγμα η Φρόσω Στυλιανού που συνεργαζόμαστε για πρώτη φορά φέτος. Καταπληκτική φωνή. Οι υπόλοιποι, ο Γιάννης ο Αυγέρης είναι πέντε χρόνια, η Brozi είναι δέκα και οι άλλοι είναι από το «1821» μαζί μου.
Ερ. Αρκετοί καλλιτέχνες δίνουν την δουλειά τους πλέον μέσω διαδικτύου. Το μέλλον κατά την γνώμη σου βρίσκεται στα CD, στο διαδίκτυο, κάπου αλλού;
Β.Π.Το παρόν έτσι και αλλιώς βρίσκεται στο διαδίκτυο. Και στο μέλλον μάλλον εκεί θα είναι. Απλά θα πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος να μην αδικούνται οι δημιουργοί. Εμείς οι τραγουδιστές εν πάση περιπτώσει τραγουδάμε κάπου και... έχουμε δουλειά, εργασία εννοώ. Αυτοί οι έρημοι δίνουν δηλαδή τελείως μα τελείως δωρεάν το έργο της ψυχής τους, την ψυχή τους την ίδια. Μιλάω για τους συνθέτες και τους ποιητές στιχουργούς. Δεν είναι καθόλου δίκαιο το σύστημα εδώ στην Ελλάδα. Έξω προστατεύονται αυτά τα δικαιώματα. Τα ηλεκτρονικά εννοώ. Εδώ υπάρχει πλήρης αδιαφορία από την μεριά του κράτους. Όχι μόνο για αυτό, αλλά για τα πάντα.
Ερ. Αν μπορούσες να δώσεις μια ευχή, μιας και είμαστε ακόμα στην αρχή του νέου έτους, ποια θα ήταν;
Β.Π. Αλληλεγγύη, αξιοπρέπεια, ανυπακοή. Τα τρία «Άλφα» μου.
Περισσότερες πληροφορίες:
Ώρα προσέλευσης : 22:30
Διεύθυνση: Ελασιδών 6, Γκάζι (από Πειραιώς 116)
Τηλ. κρατήσεων 210-9014428, 210-3420842, 6978185871
Είσοδος με ποτό 13 €
Τιμή φιάλης: 120 € (κομπλέ ανά 6 άτομα)
Θέλετε να δείτε τον Βασίλης Παπακωνσταντίνου στην Αρχιτεκτονική; Ο Αθήνα 984 και η εκπομπή «Τα λόγια της Πόλης» με την Δώρα Σαρρή και την Έλενα Χατζηιωάννου, καθημερινά στις 6 το απόγευμα, εξασφάλισαν τρεις διπλές προσκλήσεις για τρεις τυχερούς ακροατές. Πληροφορίες συμμετοχής και η κλήρωση κατά την διάρκεια της εκπομπής (Κλήρωση 11.1.2013 για το Σάββατο 12 Ιανουαρίου).