Του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη
Διανύουμε μια έντονη και ταραγμένη περίοδο. Μια περίοδο όπου διάφορες πλευρές κλιμακώνουν τη στρατηγική της έντασης, αξιοποιώντας ακόμη και την ισχύ πανίσχυρων πυροβόλων όπλων, προκειμένου να μεταδώσουν το μήνυμα τους.
Πολλοί αναφέρονται στα «μολυβένια χρόνια» της γειτονικής Ιταλίας, όπου το φαινόμενο της πολιτικής βίας των δύο άκρων, της ακροαριστεράς και της ακροδεξιάς είχαν πάρει επικίνδυνες διαστάσεις. Οι μεν, με τις Ερυθρές Ταξιαρχίες, έφτασαν μέχρι την απαγωγή και δολοφονία του πρώην πρωθυπουργού Άλντο Μόρο, οι δε ακροδεξιοί απάντησαν με μια σειρά βομβιστικών επιθέσεων, με πιο γνωστή εκείνη του σιδηροδρομικού σταθμού της Μπολόνια με 85 νεκρούς.
Και μόνο η σκέψη ότι η χώρα μπορεί να μπει σε μια τέτοια περιπέτεια προκαλεί φρίκη σε κάθε νουνεχή και νηφάλιο άνθρωπο. Τα μηνύματα, ωστόσο, που εκπέμπονται από διάφορες πλευρές δεν είναι καθόλου καθησυχαστικά.
Μέρος της ελληνικής κοινής γνώμης, επιμένει, παρά τις συνεχείς διαψεύσεις από την ίδια την πραγματικότητα και την ιστορία, να βλέπει πίσω από αυτές τις ενέργειες διεθνείς ή εγχώριες συνομωσίες σκοτεινών κύκλων, προβοκάτορες, πράκτορες ξένων δυνάμεων, ακόμη και ύποπτους αεροψεκασμούς. Το μέρος αυτό της ελληνικής κοινής γνώμης έχει διαρρήξει από καιρό κάθε σχέση με την κοινή λογική, κάθε σχέση με την αναλυτική και συνθετική σκέψη. Αδυνατεί να εντρυφήσει στην ίδια την πραγματικότητα, αρνείται καν να τη δει και να την αντιμετωπίσει. Η λογική τους στηρίζεται στη νοσταλγία της εκδίκησης, οι μεν για την ήττα τους στον εμφύλιο πόλεμο, οι δε για την πολιτική και ηθική τους ήττα στην μεταεμφυλιακή περίοδο, λόγω της ανάλγητης συμπεριφοράς τους απέναντι στους ηττημένους.
Το προφανές ότι η βία είναι ένα κοινωνικό και πολιτικό φαινόμενο, που έχει τη δικές γενεσιουργές αιτίες, τη δική του λογική και νομοτέλεια, δεν περνάει από το μυαλό αυτών των συμπατριωτών μας. Αδυνατούν να δουν ότι στην ελληνική κοινωνία, με τη μακρόχρονη θεοποίηση της βίας, με τον επικίνδυνο και με λογικούς ακροβατισμούς διαχωρισμό της βίας σε «καλή» και «κακή», σε «κρατική» και «αντι-κρατική», σε «δικαιολογημένη» και «αδικαιολόγητη», έχουν δημιουργηθεί θύλακες, οι οποίοι δε διστάζουν να σηκώσουν τα όπλα εναντίον της.
Τα εκατέρωθεν άκρα, θιασώτες της βίας, εκφράζουν τα πιο οπισθοδρομικά τμήματα της ελληνικής κοινωνίας και, συνάμα, τα συμφέροντα εκείνων που έχουν επενδύσει στην χρεοκοπία και καταστροφή της χώρας, στη μετατροπή της σε μια Σομαλία της Βαλκανίων. Πίσω από την ψευδεπίγραφη «επαναστατική» ορολογία των μεν και την «εθνοσωτήρια» των δε, κρύβεται το αποκρουστικό πρόσωπο της εθνικής αποτυχίας. Η βία των άκρων δεν είναι παρά το οντολογικό επιθανάτιο τρέμουλο μιας Ελλάδας που φεύγει οριστικά από το ιστορικό προσκήνιο και δίνει τις τελευταίες μάχες οπισθοφυλακής.
Στη βία των άκρων αντιπαρατίθεται η ελληνική κοινωνία στο σύνολο της. Η Ελλάδα που πασχίζει να σταθεί ξανά στα πόδια της και να προχωρήσει μπροστά. Η Ελλάδα του 21ου αιώνα που θέλει να αποτινάξει, επιτέλους, τα βαρίδια και τα φαντάσματα του 20ου αιώνα. Η Ελλάδα που επέλεξε να ανήκει στη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια των λαών και να προσπαθεί να αλλάζει τους συσχετισμούς δυνάμεων εντός της Ε.Ε. δίχως επαμφοτερίζουσες πολιτικές θέσεις και πρακτικές.
Η αμφισημία στην καταδίκη των βίαιων περιστατικών, δεν προσφέρει καλές υπηρεσίες ούτε στη Δημοκρατία, ούτε στον τόπο. Αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να λαμβάνουν διαρκώς υπόψη τους οι πολιτικές δυνάμεις. Scripta manet λέει το λατινικό ρητό και είναι γνωστό πως η Κλειώ, η μούσα της Ιστορίας, έχει καλή μνήμη.