Του Βασίλη Πάικου
Ζούμε σε έκτακτες συνθήκες, χωρίς αμφιβολία. Η Χώρα βρίσκεται σε παρατεταμένη κατάσταση «εκτάκτου ανάγκης», δυόμισι χρόνια τώρα. Τούτο όμως δεν σημαίνει πως, εξ αιτίας ή με πρόσχημα την «έκτακτη ανάγκη», μπορούν να ισοπεδώνονται τα πάντα. Πως αποτελεί περιττή πολυτέλεια ο σεβασμός των δημοκρατικών κανόνων.
Ε λοιπόν στην Ελλάδα σήμερα, μ’ αυτό ακριβώς το πρόσχημα, κοντεύει να μη μείνει τίποτα όρθιο.
-Η Χώρα κυβερνάται διά Προεδρικών Διαταγμάτων και διά Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου.
-Εκδίδονται Προεδρικά Διατάγματα, αφορώντα σε τρέχουσες υποθέσεις, υπογεγραμμένα στο Βερολίνο.
-Τα σχέδια νόμου ψηφίζονται συνηθέστατα με τη διαδικασία του κατεπείγοντος, δηλαδή χωρίς ουσιαστική συζήτηση.
-Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός ακυρώνει, επιδεικτικά, την μυστικότητα της ψηφοφορίας για την προανακριτική
-Δεν συνεδριάζει σχεδόν ποτέ το Υπουργικό Συμβούλιο.
-Δεν έχει καν συγκροτηθεί η Κυβερνητική Επιτροπή.
-Ο Πρωθυπουργός δεν παρίσταται ποτέ στην «Ώρα του Πρωθυπουργού».
-Ο Πρωθυπουργός δεν έχει στην πράξη καμιά επαφή με το Κοινοβούλιο.
-Οι περισσότεροι Υπουργοί περιφρονούν τις διαδικασίες του Κοινοβουλευτικού Ελέγχου. Απλώς τις σνομπάρουν.
-Έχει καταργηθεί από καιρό το briefing του Κυβερνητικού Εκπροσώπου προς τους πολιτικούς συντάκτες.
-Δεν έχει πραγματοποιηθεί (στο 7μηνο της τρικομματικής Κυβέρνησης) ούτε μία «Προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση σ’ επίπεδο αρχηγών», παρ’ ό,τι έχουν υποβληθεί επανειλημμένως σχετικά αιτήματα εκ μέρους των κομμάτων.
Από τον Ιούνιο του 2012, οπότε σχηματίσθηκε η Κυβέρνηση συνεργασίας Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, βρισκόμαστε μπροστά σε αλλεπάλληλα μικρά και μεγάλα πολιτικά πραξικοπήματα. Ζούμε την συνεχή παραβίαση του Συντάγματος. Ζούμε την εντελή αχρήστευση του Κανονισμού της Βουλής. Ζούμε την περιφρόνηση ακόμη και της απλής λογικής. Όλα όσα απετέλεσαν θεμελιώδεις κατακτήσεις της μεταπολιτευτικής Δημοκρατίας (της καλύτερης –κατά κοινή ομολογία- που γνώρισε η Χώρα), έχουν ήδη πεταχτεί στον καλάθι των αχρήστων. Δια χειρός, και με αποκλειστική ευθύνη των αρχηγών της συγκυβέρνησης. Διαπρεπής συνταγματολόγος, σημειωτέον, ο ένας απ’ αυτούς, κι ο άλλος, για κάπου 30 χρόνια, προσηλωμένος φανατικά στην προστασία των θεσμών (θεσμολάγνο των χαρακτήριζαν συχνά άσπονδοι φίλοι του).
Παλιά, οι «επαγγελματίες της εθνικοφροσύνης» πολιτικοί, υποστήριζαν την άποψη πως «υπέρτατος νόμος είναι η σωτηρία του Έθνους». Προκειμένου να καλύψουν τις ανομίες τους. Και προκειμένου να τους λυθούν τα χέρια για την παραβίαση νόμων, κανόνων, αρχών, αξιών, της Δημοκρατίας της ίδιας. Όπου βεβαίως «η σωτηρία του Έθνους» εκρίνετο κατά το δοκούν. Το ίδιο και οι μέθοδοι της «σωτηρίας». Ανάλογα προς τα συμφέροντα που κάθε φορά έπρεπε να εξυπηρετηθούν. Στην ακραία της εκδοχή η περί ης ο λόγος λογική οδήγησε στο «αποφασίζομεν και διατάσσομεν». Τότε που «λόγω της δημιουργηθείσης εκρύθμου καταστάσεως ο στρατός ανέλαβε την διακυβέρνησιν της Χώρας».
Ε λοιπόν θα ήταν τραγικό αν σήμερα, 46 χρόνια μετά, απλώς άλλαζε το πρόσχημα. Τη θέση της «σωτηρίας του Έθνους» έπαιρναν οι μεγάλες δυσκολίες που πράγματι αντιμετωπίζει η Χώρα. Όχι φυσικά για την κατάλυση της Δημοκρατίας. Αλλά για την συρρίκνωση του περιεχομένου της.
Στο κάτω-κάτω μαζί με την εξαθλίωση της κοινωνίας, θα ήταν κρίμα να ισοπεδωθούν και οι θεσμοί του πολιτικού μας πολιτισμού…