Του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη
Το θέμα των ημερών δεν είναι άλλο από τις συνδικαλιστικές πρακτικές συγκεκριμένων σωματείων του δημόσιου τομέα. Συζητήσεις επί συζητήσεων, θέσεις και αντιθέσεις, απόψεις και αντιπαραθέσεις, ακούγονται από άκρου σε άκρο της επικράτειας.
Τελείως συμπτωματικά (!), οι πρακτικές που βρίσκονται στο στόχαστρο της κριτικής, αφορούν στη λεγόμενη συνδικαλιστική αριστοκρατία των εργαζομένων στις διάφορες ΔΕΚΟ, οι οποίοι αποτελούν και το βαθύ πελατειακό κράτος της Μεταπολίτευσης. Προς επίρρωση των λόγων αυτών, παραπέμπω στην Έκθεση του Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης κ. Ρακιτζή για τα προβλήματα διοίκησης του Μετρό της Αθήνας (http://www.gedd.gr/article_data/Linked_files/72/%CE%91%CE%9C%CE%95%CE%9B%20%CE%91%CE%95.pdf).
Διάφοροι σχολιαστές αλλά και εκπρόσωποι του πολιτικού κόσμου, επικαλούνται τη θεωρία του κοινωνικού αυτοματισμού και την επαπειλούμενη κοινωνική διάλυση, αν ο απλός πολίτης δε διατρανώσει την αλληλεγγύη του στους απεργούς. Την ίδια στιγμή όμως, αυτοί οι ίδιοι οι πολίτες είναι θύματα του κοινωνικού αυτοματισμού και της εκβιαστικής πολιτικής των απεργών, οι οποίοι με βάση το δίκαιου του ισχυρότερου, ταλαιπωρούν εκατοντάδες χιλιάδες επιβάτες, αφήνοντας τους έρμαια των ακραίων καιρικών φαινομένων, της απουσίας μέσων μεταφοράς από και προς την εργασία τους και της αδυναμίας να καταβάλουν το αντίτιμο για μετακινήσεις με ταξί.
Στην ουσία, πρόκειται για μια μέχρι εσχάτων μάχη όχι ανάμεσα στους εργαζόμενους και την κυβέρνηση, αλλά ανάμεσα στη συνδικαλιστική νομενκλατούρα και την ίδια την κοινωνία. Οι μέχρι σήμερα ευνοημένοι του πελατειακού κράτους (αρκεί μια ματιά στον τόπο καταγωγής των περισσοτέρων και τον τόπο καταγωγής πρώην υπουργών Μεταφορών, για του λόγου το αληθές), δίνουν μάχες οπισθοφυλακής και διατήρησης του φαύλου καθεστώτος. Είναι γεγονός πως στον πόλεμο που έχουν κηρύξει κατά της κοινωνίας, δεν έχουν συμμάχους άλλους πλην εκείνων που έχουν επενδύσει οικονομικά και πολιτικά σε μια εθνική αποτυχία αποκαλυπτικών διαστάσεων.
Το οντολογικό και υπαρξιακό πρόβλημα του μεταπολιτευτικού συνδικαλισμού έχει φτάσει στα πιο ακραία του όρια. Η πολιτική των συνδικαλιστικών ηγεσιών, πέραν του κοορπορατικού της χαρακτήρα μέχρι σήμερα, εξελίσσεται σε ένα πόλεμο κατά της κοινωνίας, και κυρίως, κατά των αδύναμων να αντιδράσουν κοινωνικών ομάδων. Οι κρατικοδίαιτες συντεχνίες με τις συνδικαλιστικές τους ηγεσίες που απολάμβαναν πλήθος προνομίων την εποχή της δάνειας αμεριμνησίας, βλέποντας πως πλησιάζει το τέλος της παντοδυναμίας τους, είναι έτοιμες να συμπαρασύρουν την κοινωνία ολάκερο στον όλεθρο.
Είναι θεμιτοί οι αγώνες των εργαζομένων για την προάσπιση των συμφερόντων τους. Την ίδια στιγμή όμως, οι αγώνες αυτοί δεν θα πρέπει να γίνονται κρατώντας σε ομηρία τους υπόλοιπους εργαζόμενους, ούτε και δικαιώνονται στη συνείδηση της κοινωνίας, όταν την ωθούν στα άκρα.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, και για να μην απαξιωθεί η έννοια του συνδικαλισμού για τις επόμενες πολλές γενιές, είναι αδήριτη ανάγκη σήμερα για ένα νέο μοντέλο συνδικαλιστικής εκπροσώπησης των εργαζομένων. Ένα μοντέλο μαχητικής συνδικαλιστικής δράσης που θα συνδυάζει τη γνώση και την ανιδιοτέλεια., τη μαχητικότητα και την δεινή ικανότητα στις διαπραγματεύσεις, το ρεαλισμό και το όραμα. Δε νοείται όμως, ενασχόληση με το συνδικαλισμό και διατήρηση προνομίων όπως: ειδικά προνόμια έναντι των απολύσεων, συνδικαλιστική δράση μόνο στα πλαίσια του ωραρίου εργασίας, ειδικές συντάξεις κλπ. Δε νοείται επίσης συνδικαλιστικό κίνημα με ισόβιους ή έστω μακροχρόνια κατέχοντες ηγετικές θέσεις. Η ανακύκλωση της συνδικαλιστικής νομενκλατούρας μέσα από σκοτεινές διαδικασίες, πίσω από τις κλειστές πόρτες των κομματικών παρατάξεων, έχει προκαλέσει πολλές τερατογεννήσεις με ολέθριες συνέπειες για τους εργαζόμενους, αλλά και για την κοινωνία στο σύνολο της. Οι παλιές καλές ημέρες των ρετιρέ, των αδιαφανών διορισμών κατ’ αναλογία της εκλογικής δύναμης και της αυθαιρεσίας των κομματαρχών – υπουργών, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.
Σε αντίθετη περίπτωση, η κοινωνία θα προχωρήσει μπροστά και θα εγκαταλείψει το συνδικαλιστικό κίνημα έτσι όπως αυτό υπάρχει σήμερα. Η μεγάλη ζημιά όμως θα έχει γίνει. Οι σημερινές αλλά και οι επόμενες γενιές θα δυσπιστούν απέναντι στο συνδικαλισμό. Το σύστημα θα είναι ετεροβαρές με την απουσία ενός σοβαρού και στιβαρού συνδικαλιστικού κινήματος και αυτό θα αποβεί μεσομακροπρόθεσμα σε βάρος των δυνάμεων της εργασίας.