Του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη
Σύμφωνα με όσα μου έχουν πει φίλοι μηχανολόγοι μηχανικοί αλλά και άλλοι απόφοιτοι πολυτεχνικών σχολών της ημεδαπής και της αλλοδαπής, ένα από τα πιο δύσκολα μαθήματα, κατά τη διάρκεια των σπουδών τους, ήταν εκείνο της «αντοχής των μετάλλων». Αν υπήρχε μάθημα «αντοχή των κοινωνιών» είναι σίγουρο πως ελάχιστοι για να μην πω κανείς από τους υπάρχοντες πολιτικούς, όλου του πολιτικού φάσματος, θα κατάφερνε να το περάσει έστω και με τη βάση, όπως λέμε.
Η βαθιά, παρατεταμένη και χωρίς προοπτική ανάκαμψης, πολύπλευρη κρίση της ελληνικής κοινωνίας, την ωθεί στα έσχατα όρια της αντοχής. Πλήττονται ιδιαίτερα εκείνοι που δεν μετείχαν όλες αυτές τις δεκαετίες στο ξέφρενο πάρτι της αμεριμνησίας και των φτηνών δανεικών. Εκείνοι που μοχθούσαν και πάσχιζαν να επιβιώσουν αξιοπρεπώς με την εργασία τους και τον κάματο τους. Εκείνοι που δεν συναγελάστηκαν με τις συντεχνίες και τους πολιτικούς τους εκπροσώπους. Εκείνοι που δεν εξαπατήθηκαν εν γνώσει τους, θεωρώντας πως θα γίνουν συνδαιτυμόνες στο τραπέζι της ευμάρειας και πλούσιας ζωής.
Αυτοί ακριβώς είναι εκείνοι που σήμερα πλήττονται περισσότερο από όλους. Έχοντας επενδύσει στην έντιμη εργασία, στην προσφορά προς το κοινωνικό σύνολο και στη μετρημένη ζωή, δεν είχαν αποθέματα (και πού να τα βρουν άλλωστε;) ώστε να αντέξουν στους δύσκολους καιρούς της κρίσης. Είναι όλοι εκείνοι που είτε τέθηκαν είτε κινδυνεύουν να τεθούν εκτός ιστορίας μέσω της ανεργίας, της ανέχειας, της βαθιάς και παρατεταμένης φτώχιας. Είναι όλοι εκείνοι που δεν έχουν πια να χάσουν τίποτα.
Την ίδια στιγμή βλέπουν πως, παρά τις συνεχείς εξαγγελίες, παραμένουν ανέγγιχτοι όλοι εκείνοι που και φοροδιέφευγαν όλα αυτά τα χρόνια, εκείνοι που έκλεβαν το δημόσιο κορβανά, εκείνοι που επινοούσαν κάθε δυνατή μέθοδο για να τυραννήσουν τον απλό, νομοταγή και έντιμο πολίτη.
Οι αντοχές της κοινωνίας έχουν προ πολλού παρέλθει την κόκκινη γραμμή (μια έκφραση ιδιαίτερα αρεστή στους κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενους) των αντοχών της. Προς το παρόν, η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας σωπάνει, περιμένοντας να δει μια μικρή ελπίδα να αχνοφέγγει τον ορίζοντα. Οι κατ'επανάληψη διαψευσθείσες ελπίδες και προσδοκίες της, αποτελούν το γόνιμο έδαφος όπου η αγανάκτηση μετατρέπεται σε απόγνωση.
Ο μεγάλος κίνδυνος που ελλοχεύει πλέον είναι με μια μικρή, μα τυχαία σπίθα, να ξεσπάσει η ανεξέλεγκτη οργή του απλού ανθρώπου, που νιώθει να πιέζεται από παντού, χωρίς δικλείδα ασφαλείας ή έστω μια βαλβίδα αποσυμπίεσης. Στην περίπτωση όμως που συμβεί κάποιο τέτοιο «ατύχημα» η κατάσταση θα ξεφύγει από τα συνήθη πλαίσια της «δυναμικής» διαμαρτυρίας.
Στην περίπτωση αυτή, η κοινωνία θα λαβωθεί τόσο βαθιά, που τα ανεπούλωτα τραύματα του τελευταίου εμφυλίου πολέμου, θα θυμίζουν παρανυχίδες μπροστά στις πληγές της νέας καταστροφής.
Η παράμετρος αυτή φαίνεται ότι δεν λαμβάνεται σοβαρά υπόψη από το πολιτικό σύστημα της χώρας (κυβέρνηση και αντιπολίτευση). Απασχολημένοι με την διεύρυνση της πολιτικής τους επιρροής είτε εξαγγέλλουν είτε επικρίνουν τις εξαγγελίες, αδιαφορούν όμως για τον απλό πολίτη που βλέπει τα περιθώρια να στενεύουν.
Οι δείκτες του ρολογιού της ιστορίας, αργά μα σταθερά, κοντεύουν να δείξουν τη δωδέκατη ώρα. Ας ελπίσουμε ότι θα δείξουν την ώρα της ελπίδας και όχι της καταστροφής.