του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη
A, ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο τόξερα τί κάθαρμα ήσουν, / Tί κάλπικος παράς, μια ολόκληρη ζωή μέσα στο ψέμα - Μανόλης Αναγνωστάκης
Ξεψυχώντας το μοντέλο της Μεταπολίτευσης, αφήνει ως παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές, εικόνες του χειρότερου εαυτού του, εικόνες σήψης, εικόνες αηδίας.
Εκπρόσωποι του ελληνικού λαού, κατ'ευφημισμόν, διαπληκτίζονται μέσα στο Κοινοβούλιο με ύφος καραγωγέων, προσφέροντας ένα αποκρουστικό θέαμα δια της εθνικής τηλοψίας στους ανά την επικράτεια καφενέδες. Ένα θέαμα το οποίο εθίζει την κοινωνία στην ασχήμια και το κακό. Ένα θέαμα που είναι η αιτία μα και το αποτέλεσμα του μιθριδατισμού που κατατρώγει τις σάρκες της ελληνικής κοινωνίας. Τα περιστατικά πολλά και κανείς δε δικαιούται πλέον να πέφτει από τα σύννεφα.
Ανάμεσα σε όλα τα κάλπικα και ψευδεπίγραφα, που καλλιέργησε η ελληνική κοινωνία τα τελευταία σαράντα, περίπου, χρόνια, ήταν και οι επιφανειακές, τύποις ευγενικές μα ανούσιες, κοινοβουλευτικές συμπεριφορές. Τόσο το Σύνταγμα της χώρας, όσο και ο Κανονισμός της Βουλής ήταν κείμενα κομμένα και ραμμένα για να εξυπηρετούν το πελατειακό σύστημα, με άπειρα προνόμια, παραθυράκια αλλά και τον επαίσχυντο νόμο περί ευθύνης υπουργών, ο οποίος ήταν η κολυμβήθρα του Σιλωάμ για κάθε είδους προκλητικά ανομήματα του πολιτικού κατεστημένου.
Αυτή η εικόνα της ασχήμιας και του ενσαρκωμένου Κακού, είναι η εικόνα και της ελληνικής κοινωνίας. Η κρίση έβγαλε στην επιφάνεια όλο το κακό, που βρισκόταν εν υπνώσει στα κακοφορμισμένα σπλάχνα μιας κοινωνίας, μεγάλο τμήμα της οποίας συμμετείχε στο πάρτι της αμεριμνησίας, ενώ ένα άλλο απλά έκλεινε τα μάτια μπροστά στη συντελούμενη καταστροφή.
Σήμερα περισσότερο από ποτέ άλλοτε η κοινωνία μας βρίσκεται ενώπιον διλημμάτων, από την απάντηση των οποίων εξαρτάται η επιβίωση και η ευημερία των επόμενων γενεών. Οι επιλογές που θα κάνουμε σήμερα θα διαμορφώσουν το περιβάλλον μέσα στο οποίο θα μεγαλώσουν οι γενιές του 21ου αιώνα.
Η πολιτική, λένε, είναι η τέχνη του εφικτού. Κανείς δεν έχει αντίρρηση ως προς τον ορισμό αυτό. Η πολιτική όμως είναι και ζήτημα ηθικής και αισθητικής. Τοις ελευθέροις μεγίστη ανάγκη η υπέρ των πραγμάτων αισχύνη, σημείωνε με νόημα ο Δημοσθένης τον καιρό του, και ενώ οι σύγχρονοι πολιτικοί συχνά πυκνά ομνύουν στον πολιτισμό των αρχαίων Ελλήνων, εν τούτοις δεν εφαρμόζουν στην πράξη τίποτα από αυτά. Γιατί πέραν όλων των άλλων, η πολιτική είναι και παράδειγμα. Και οφείλουμε να ομολογήσουμε φωναχτά πλέον πως οι εκπρόσωποι που εκλέξαμε για τη διαχείριση των προβλημάτων μας αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων.
Η πιο επικίνδυνη επίπτωση όμως αυτών των συμπεριφορών είναι η απέχθεια που καλλιεργούν στην κοινωνία, αλλά και η αποστροφή προς την πολιτική και τους θεσμούς. Υπονομεύεται μακροπρόθεσμα το πολιτικό σύστημα και, κατ'επέκταση, το μοντέλο κοινωνικής συμβίωσης που εδράζεται σε κοινοβουλευτικούς, δημοκρατικούς θεσμούς. Η ολέθρια για τη δημοκρατία συμπεριφορά, καλλιεργεί κλίμα αυταρχικών και ολοκληρωτικών λύσεων, αφού αυτές προβάλουν ως αντίποδας και εναλλακτική λύση στο καταρρέον μοντέλο. Συνεπώς, κάθε άλλο παρά τυχαία είναι η αποδοχή παρόμοιων απόψεων από ολοένα και διευρυνόμενα τμήματα του πληθυσμού. Αυτή είναι μια εξέλιξη που όλοι απεύχονται, μα δε κάνουν τίποτα για να την αποτρέψουν. Αργότερα, θα είναι πλέον πολύ αργά.