«Όταν η γάτα συμφιλιώθηκε με το ποντίκι», από τις εκδόσεις Πόλις, μια πολιτική ανάλυση- άποψη του δημοσιογράφου Τάσου Παππά, για την τελευταία δραματική διετία της Ελλάδας.
Ο συγγραφέας αρχίζει το κείμενό του με το ερώτημα ποιός ευθύνεται για την κρίση; Ο καπιταλισμός ως σύστημα ή η νεοφιλελεύθερη εκδοχή του; Αφού παραθέτει την κλασική ερμηνεία της μαρξιστικής αριστεράς για την κρίση του συστήματος, υπογραμμίζει την αποδυνάμωση του ρυθμιστικού χαρακτήρα του κράτους και την ηθελημένη εξουδετέρωση των μηχανισμών ελέγχου, με αποτέλεσμα να κυριαρχήσουν παγκοσμίως τα χρηματοπιστωτικά δίκτυα πάνω στην πραγματική οικονομία. Αποτέλεσμα; Να καταστραφούν οι κοινωνίες, να εξολοθρευτούν τα συστήματα κοινωνικής προστασίας και να αυξηθούν οι νεόπτωχοι.
Ο αρθρογράφος αναρωτιέται γιατί δεν βλέπουν οι σπουδαιοφανείς διαχειριστές της οικονομίας και της πολιτικής, την έκρηξη βίας των πληβειακών στρωμάτων που θα δημιουργήσει εμφυλιοπολεμικές συνθήκες: «Τους έχει τυφλώσει τόσο πολύ η απληστία τους; Είναι τόσο σίγουροι πως δεν θα ξεπηδήσουν από κάπου οι σύγχρονοι Ροβεσπιέροι, Λένιν και Τρότσκι ;».
Επισημαίνει ιδιαίτερα τις απόψεις των οικονομολόγων, όπως ο νομπελίστας καθηγητής Πολ Κρούγκμαν, που ζητούν να τεθούν όρια στις αγορές για να σταματήσει η αποθηρίωση του συστήματος. Έγιναν όλοι αυτοί ξαφνικά επικίνδυνοι αριστεροί; Όχι. Απλώς διαθέτουν κοινό νου και είναι προνοητικοί. Διότι, για να μετατραπούν οι άνεργοι και οι φτωχοί σε καταναλωτές, πρέπει να έχουν εισοδήματα. Και αυτό απαιτεί αύξηση των δημοσίων δαπανών, με επενδύσεις στις υποδομές, στην ενέργεια και στις νέες τεχνολογίες, οι οποίες θα φέρουν περισσότερα έσοδα στα δημόσια ταμεία.
Ακολουθεί μια κριτική ματιά στο πνεύμα της Μεταπολίτευσης, που «δεν είναι για πέταμα»… Αναφέρει ότι η Ελλάδα για πρώτη φορά στη σύγχρονη Ιστορία της έζησε την καλύτερη δημοκρατία, αναβάθμισε την ποιότητα ζωής της, αλλά γέννησε και μια αριστερά που υπερασπιζόμενη αδιακρίτως τα λαϊκά αιτήματα υποχρεώθηκε να γίνει σημαιοφόρος κάθε καταναλωτικής απαίτησης.
Ο δημοσιογράφος -αναλυτής έρχεται στο φλέγον θέμα του Μνημονίου, εξετάζοντας το κατά πόσο υπήρχαν εναλλακτικές λύσεις πέραν του Μνημονίου, αν ήταν προϊόν ελεύθερης βούλησης η αποτέλεσμα διεθνούς συνωμοσίας, και σε ποιο βαθμό υπάρχει εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας , επισημαίνοντας ότι «είμαστε κράτος περιορισμένης ευθύνης».
Στο τέλος προχωρεί σε μια κριτική αποτίμηση της διετίας του ΠΑΣΟΚ στο κεφάλαιο «μοιραίοι μάγειροι», μιλώντας για «συνδυασμό ανίκανων και ιδεολόγων». Το τελευταίο κεφάλαιο το επιγράφει το «υστερόγραφο των πολιτικών δυναστειών». Και υποστηρίζει ότι «η φράση του Ντεγκ Ξιάο Πινγκ, ότι είναι αδιάφορο το χρώμα της γάτας αρκεί να πιάνει τα ποντίκια, στην περίπτωση του ελληνικού πολιτικού προσωπικού δεν ισχύει».
Ο συγγραφέας αρχίζει το κείμενό του με το ερώτημα ποιός ευθύνεται για την κρίση; Ο καπιταλισμός ως σύστημα ή η νεοφιλελεύθερη εκδοχή του; Αφού παραθέτει την κλασική ερμηνεία της μαρξιστικής αριστεράς για την κρίση του συστήματος, υπογραμμίζει την αποδυνάμωση του ρυθμιστικού χαρακτήρα του κράτους και την ηθελημένη εξουδετέρωση των μηχανισμών ελέγχου, με αποτέλεσμα να κυριαρχήσουν παγκοσμίως τα χρηματοπιστωτικά δίκτυα πάνω στην πραγματική οικονομία. Αποτέλεσμα; Να καταστραφούν οι κοινωνίες, να εξολοθρευτούν τα συστήματα κοινωνικής προστασίας και να αυξηθούν οι νεόπτωχοι.
Ο αρθρογράφος αναρωτιέται γιατί δεν βλέπουν οι σπουδαιοφανείς διαχειριστές της οικονομίας και της πολιτικής, την έκρηξη βίας των πληβειακών στρωμάτων που θα δημιουργήσει εμφυλιοπολεμικές συνθήκες: «Τους έχει τυφλώσει τόσο πολύ η απληστία τους; Είναι τόσο σίγουροι πως δεν θα ξεπηδήσουν από κάπου οι σύγχρονοι Ροβεσπιέροι, Λένιν και Τρότσκι ;».
Επισημαίνει ιδιαίτερα τις απόψεις των οικονομολόγων, όπως ο νομπελίστας καθηγητής Πολ Κρούγκμαν, που ζητούν να τεθούν όρια στις αγορές για να σταματήσει η αποθηρίωση του συστήματος. Έγιναν όλοι αυτοί ξαφνικά επικίνδυνοι αριστεροί; Όχι. Απλώς διαθέτουν κοινό νου και είναι προνοητικοί. Διότι, για να μετατραπούν οι άνεργοι και οι φτωχοί σε καταναλωτές, πρέπει να έχουν εισοδήματα. Και αυτό απαιτεί αύξηση των δημοσίων δαπανών, με επενδύσεις στις υποδομές, στην ενέργεια και στις νέες τεχνολογίες, οι οποίες θα φέρουν περισσότερα έσοδα στα δημόσια ταμεία.
Ακολουθεί μια κριτική ματιά στο πνεύμα της Μεταπολίτευσης, που «δεν είναι για πέταμα»… Αναφέρει ότι η Ελλάδα για πρώτη φορά στη σύγχρονη Ιστορία της έζησε την καλύτερη δημοκρατία, αναβάθμισε την ποιότητα ζωής της, αλλά γέννησε και μια αριστερά που υπερασπιζόμενη αδιακρίτως τα λαϊκά αιτήματα υποχρεώθηκε να γίνει σημαιοφόρος κάθε καταναλωτικής απαίτησης.
Ο δημοσιογράφος -αναλυτής έρχεται στο φλέγον θέμα του Μνημονίου, εξετάζοντας το κατά πόσο υπήρχαν εναλλακτικές λύσεις πέραν του Μνημονίου, αν ήταν προϊόν ελεύθερης βούλησης η αποτέλεσμα διεθνούς συνωμοσίας, και σε ποιο βαθμό υπάρχει εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας , επισημαίνοντας ότι «είμαστε κράτος περιορισμένης ευθύνης».
Στο τέλος προχωρεί σε μια κριτική αποτίμηση της διετίας του ΠΑΣΟΚ στο κεφάλαιο «μοιραίοι μάγειροι», μιλώντας για «συνδυασμό ανίκανων και ιδεολόγων». Το τελευταίο κεφάλαιο το επιγράφει το «υστερόγραφο των πολιτικών δυναστειών». Και υποστηρίζει ότι «η φράση του Ντεγκ Ξιάο Πινγκ, ότι είναι αδιάφορο το χρώμα της γάτας αρκεί να πιάνει τα ποντίκια, στην περίπτωση του ελληνικού πολιτικού προσωπικού δεν ισχύει».