του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη
Πριν από μερικά χρόνια θα περνούσε, σχεδόν, απαρατήρητη, η ετήσια έκθεση για την διαφθορά της διεθνούς οργάνωσης «Διεθνής Διαφάνεια».
Σήμερα όμως, τα στοιχεία σοκάρουν, αφού εν μέσω πολύπλευρης κρίσης, το ενδημικό αυτό στοιχείο όχι μόνο του δημόσιου τομέα, αλλά ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας, δείχνει να είναι το μόνο που αντιστέκεται στη φθορά του χρόνου.
Το «φακελάκι», το «γρηγορόσημο», το «μπαχτίσι», το «λάδωμα», αποτελούν καθοριστικό παράγοντα για τη συναλλαγή των πολιτών με τον δημόσιο τομέα. «Ταπεινοί» δημόσιοι υπάλληλοι αποδεικνύονται κάτοχοι τεράστιων περιουσιών, τις οποίες δεν δικαιολογούν τα σεμνά τους εισοδήματα. Γιατροί, υπάλληλοι πολεοδομίας, εφοριακοί κλπ φέρονται ως πρωταγωνιστές σκανδάλων που τείνουν να πάρουν την μορφή τσουνάμι.
Εδώ και σαράντα, σχεδόν, χρόνια, η κατάσταση αυτή είναι γνωστή σε όλους. Ο καθένας από εμάς μπορεί να διηγηθεί περιστατικά διαφθοράς, στα οποία είτε πρωταγωνίστησε ως θύμα είτε ως αυτόπτης μάρτυρας. Ορισμένοι μπήκαν στον κόπο να τα καταγγείλουν, αλλά με πικρία διαπίστωσαν πως οι ένοχοι παρέμειναν ατιμώρητοι, ενώ οι ίδιοι, πολλές φορές, βρέθηκαν στη δυσχερή θέση να αντιμετωπίσουν την κατακραυγή και τον ψόγο του περιβάλλοντός τους, με το συνηθισμένο επιχείρημα «εσύ θα βγάλεις το φίδι από την τρύπα;». Μέσα με την ημέρα, περιστατικό με το περιστατικό, στην ελληνική κοινωνία διαμορφώθηκε ένα πλέγμα συνενοχής, της συνενοχής του διπλανού δια της σιωπής, της ανοχής, του δε βαριέσαι.
Παράλληλα, οι οργανωμένες συντεχνίες, αυτός ο πραγματικός στρατός κατοχής και καταδυνάστευσης της ελληνικής κοινωνίας, είχε φροντίσει με την βοήθεια του πολιτικού συστήματος, να δημιουργήσει ένα νομοθετικό πλέγμα, κύριος σκοπός του οποίου ήταν να παραμένουν ανέγγιχτοι οι ένοχοι. Τα υπηρεσιακά συμβούλια, με τη συμμετοχή των συνδικαλιστικών εκπροσώπων, αποτελούσαν την κολυμβήθρα του Σηλωάμ για τους διεφθαρμένους, οι οποίοι όχι μόνο αθωώνονταν αλλά επέστρεφαν με δόξα και τιμή και έπαιρναν και προαγωγές ως αδίκως διωχθέντες.
Την ίδια στιγμή, πρωτοστατούντων των συνδικαλιστικών ενώσεων πολλών κλάδων, οι αναγκαίοι εκσυγχρονισμοί του δημόσιου τομέα παραπέμπονταν στις ελληνικές καλένδες, με αποτέλεσμα ο εντοπισμός και η σύλληψη της διαφθοράς να καθίσταται δυσχερής.
Όλα αυτά, βεβαίως, γίνονταν με την κάλυψη των παραπάνω, από τους πολιτικούς τους προστάτες και εργοδότες. Η συμπαιγνία πολιτικών - συνδικαλιστών και εξωνημένων δημοσίων υπαλλήλων, ήταν και παραμένει το καρκίνωμα που τρώει τις σάρκες αυτής της κοινωνίας. Ένα καρκίνωμα που έχει προσβάλει όλες τις ζωτικές λειτουργίες της και την οδηγεί στον αφανισμό.
Σύμφωνα με υπολογισμούς, η διαφθορά στον δημόσιο τομέα έχει ένα κόστος 10 δισεκατομμυρίων ευρών ετησίως. Το κόστος αυτό το καταβάλει στο ακέραιο ο ελληνικός λαός, ακόμη και κάτω από αυτές τις δυσχερείς συνθήκες που δημιούργησε η κρίση. Τα κόμματα, τα συνδικάτα, οι φορείς, πέραν των αυτονόητων και τετριμμένων ανακοινώσεων καταδίκης και των γνωστών ευχολογίων, δεν έχουν κάνει τίποτα για να εμποδίσουν ή, έστω, να περιορίσουν την διαφθορά. Κατανοητό. Αν το κάνουν θα χάσουν τους «πελάτες» τους.
Το θέμα της διαφθοράς όμως, δεν αφορά μόνο στο πολιτικό και συνδικαλιστικό κατεστημένο, αλλά όλους μας. Εφόσον, ο «διπλανός» σιωπά, συμμετέχει στην άδικη πράξη. Εφόσον δεν καταγγέλλει γίνεται συνένοχος. Και αυτή η συνενοχή του διπλανού μας έφερε στην κατάσταση που βρισκόμαστε σήμερα.
Υ.Γ. Η σκύλευση του αυτόχειρα της πλατείας Συντάγματος, από τα ΜΜΕ, το πολιτικό σύστημα, «ευφάνταστους» μα και χολερικούς, ανήθικους «δημοσιογράφους» αλλά και πλήθος «πολιτών», απέδειξε για άλλη μια φορά την κατάσταση βαθιά σήψης που κατατρώγει την ελληνική κοινωνία και τη νεκρική λήθη στην οποία, μονίμως, ξενοδοχείται. Κάποτε στον τόπο τούτο, μπροστά στον θάνατο επικρατούσε η σιωπή, το δέος και ο σεβασμός. Είναι πια καιρός να θυμηθούμε ξανά τα ταφικά έθιμα του πολιτισμού μας.